Γκράφιτι
στα Ιωάννινα για τον χαμό του Γιακουμάκη. Οι κατηγορούμενοι πάντως δεν πήγαν
στο δικαστήριο. Και τα ονόματα των ενόχων δεν θα τα μάθουμε ποτέ
Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις
μέσα σε λίγες γραμμές τα συναισθήματα για το χαμό του παλληκαριού που διάλεξε να φύγει αθόρυβα μέσα στη βουή και την
αβεβαιότητα των ημερών. Δίχως φανφάρες και υστερίες επέλεξε να τελειώσει
επιστρέφοντας με τον τρόπο του στα μούτρα του μικρόκοσμου της σχολής, τη συμπεριφορά και τους εξευτελισμούς που του επέβαλαν.
Αν και θύμα, απαξίωσε τους θύτες
του και τον περίγυρο της μικρής
κοινωνίας που ζούσε του που όλο αυτό το διάστημα παρότι γνώριζε, όχι μόνο δε
στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά «κατάπιε» το όλο πρόβλημα με τη γνωστή μέθοδο του «τι μας νοιάζει
εμάς;»
Δε θέλουμε να ρίξουμε όλες τις ευθύνες στους διοικούντες της σχολής
που δυστυχώς φάνηκαν ανεπαρκείς και ανίκανοι να διαχειριστούν τα όσα δραματικά
και επικίνδυνα συνέβαιναν εις βάρος του Βαγγέλη, από την ομάδα των «παλληκαριών»
τους «λεβέντες «Κρητικούς που βάλθηκαν
σωματικά και ψυχικά να «ξεκάνουν» συλλογικά το παιδί όπως αποδεικνύεται από αφηγήσεις άλλων
συμφοιτητών του. Όμως δεν παύουν αυτές οι ευθύνες να είναι τεράστιες για τους διοικούντες.
Και το αποδεικνύει το αποτέλεσμα. Ακόμη και από τις πρώτες μέρες της εξαφάνισης
προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να καλύψουν το θέμα.
Δυστυχώς αποδεικνύεται για μια
ακόμη φορά στην αδιάφορη κοινωνία μας δεν πρέπει να είσαι ήρεμος μαλακός, χαμηλών
τόνων, διαφορετικός από τα πρότυπα και τα «καλούπια» των άλλων. Τότε γίνεσαι
αυτόματα ο στόχος είσαι το "στερεότυπο" και πρέπει
να υποφέρεις. Κι όταν δεν αντιδράς δεν κοντράρεις,
γιατί η φιλοσοφία του χαρακτήρα σου είναι διαφορετική, τότε το μένος και ο ρατσισμός εναντίον
σου μεγαλώνει και η κακοποίηση συνεχίζεται. Είσαι διαφορετικός πρέπει να πονάς πρέπει να "τελειώνουνε" με σένα.
"Η
πλάκα" που δήθεν κάνουν εις βαρος σου στην αρχή γίνεται ένα διαρκές
ανεξέλεγκτο μαρτύριο με απρόβλεπτες
συνέπειες. Θέλουν να σου επιβάλουν το «πρέπει» όπως αυτοί αρρωστημένα το
φαντάζονται όπως αρρωστημένα τους το "φύτεψαν" από τον κοινωνικό τους
περίγυρο. Και φτάνουμε σ' ένα τέλος όχι τόσο αναπάντεχο μα
προδιαγεγραμμένο από
την αρχή.
Ο Βαγγέλης ήταν δυστυχώς μόνος, χωρίς βοήθεια από το πουθενά έφτασε στα όριά του και τα ξεπέρασε,
μουντζώνοντας όλους εκείνους όλους εμας τους Φαρισαίους που με τη σιωπή τους τη σιωπή μας, τον σκοτώσαμε τον
δολοφονήσαμε και τώρα «είμαστε» συντετριμμένοι και λυπούμαστε γι΄αυτό.
Ελπίζουμε να βρεθούν όλοι οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του "εγκλήματος" και να πληρώσουν.
Ελπίζουμε να ταρακουνηθούμε όλοι και να σωθούν άλλα παιδιά από το
σχολικό εκφοβισμό που δυστυχώς ζει και βασιλεύει.
Ελπίζουμε
ότι το αίμα το Βαγγέλη να μας «ξυπνήσει» και να μας διδάξει ότι πρέπει
να ανεχόμαστε «τη διαφορετικότητα» και να μας κάνει λίγο περισσότερο
ανθρώπους...
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ
(GIOCONDA'S SMILE) Manos Xadjidakis 1965 δέκα τραγούδια στο ίδιο κλίμα για
ορχήστρα (ten orchestral pieces in similar mood) ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ 1η 1.Όταν έρχονται
τα σύννεφα (when the clouds come) 0:00 2.Kοντέσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy) 2:28 3.Η παρθένα της γειτονιάς μου (Τhe virgin in my
neighborhood) 5:20 4.Βροχή ( Rain) 8:15 5.Προσωπογραφία της μητέρας μου (Portrait of my mother) 10:33 ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ 2η 6.Το κονσέρτο (The concerto) 13:25 7.Ο κ. Νολλ ( Mr. Κnoll) 16:58 8.Οι δολοφόνοι ( The
assassins)20:15 9. Βραδινή επιστροφή (Returning
in the evening) 22:12 10.Χορός με τη σκιά μου (Dance with
my own shadow) 24:47
.