.
Έτσι σκύβεις..
Ένας σταθμός όλη σου η ζωή,
μια αίθουσα αναμονής μάλλον πληκτική και αδιάφορη με την αλήθεια,
ξένη με τις ιδέες σου,παράλογη με τον εαυτό σου.
Κι όμως, περιμένεις πετώντας κατάχαμα, το τελευταίο τσιγάρο της αποτυχίας,
ανάβοντας μ΄ενα καινούριο την ελπίδα της αδιάλλακτης επιθυμίας σου,
για τη συνέχεια της προσπάθειας.
Η μοναξιά, γίνεται η φλόγα των στοχασμών σου
κι ύστερα.....βυθίζεις για πάντα το μαχαίρι της υπομονής και συμβιβάζεσαι.
π.κ Σεπτέμβρης'80
