. Το απόλυτο μνημείο Δημοκρατίας και πνευματικής ελευθερίας.
Την ώρα που η τεχνολογία έχει δώσει όλα τα εφόδια ώστε ο σημερινός
άνθρωπος να έχει άμεση πρόσβαση σε όποια πληροφορία επιθυμεί, που η
γνώση προσφέρεται σε terabyte και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να
διασταυρώσει σε ελάχιστο χρόνο οτιδήποτε, την ίδια στιγμή, σε όλο τον
κόσμο οι ακραίες δυνάμεις που λαϊκίζουν, σημειώνουν πρωτόγνωρη άνοδο.
Η
δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου βρίσκονται υπό διωγμό και οι
κυνηγοί της έχουν πρόσωπα κρυμμένα κάτω από μάσκες υπερασπιστών του λαού
και των δικαιωμάτων του.
.
Η Marta Minujin κατάγεται από την Αργεντινή και έχει βιώσει την έλλειψη
δημοκρατίας για χρόνια. Από το 1976 που η χούντα των Videla, Agosti και
Massera έριξε την πρόεδρο Isabel Peron μέχρι και το 1983 που η ομαλότητα
επέστρεψε με τις εκλογές, βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο των αρχών για την
αντιδικτατορική ρητορική των έργων της σαν καλλιτέχνης, ενώ από το 1946
που γεννήθηκε, τα χρόνια στα οποία η δημοκρατία έριχνε το πέπλο της
πάνω από την Αργεντινή, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα.
Όταν το 1983 ανακοινώθηκαν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές μετά από
χρόνια, η Minujin το γιόρτασε με τη δημιουργία ενός Παρθενώνα.
Για
δομικά υλικά χρησιμοποίησε βιβλία, όχι τυχαία, αλλά αυτά που είχαν μπει
στη λίστα του καθεστώτος με τα απαγορευμένα.
Στο τέλος της έκθεσης,
κάλεσε το κοινό να πάρει μαζί του αυτά που το ενδιέφεραν περισσότερο.
.
Το ίδιο ακριβώς έργο, σε μεγαλύτερες διαστάσεις, φιλοδοξεί να
κατασκευάσει η 71 ετών πλέον Minujin, στο Kassel της Γερμανίας, για το
εκεί σκέλος της μεγάλης έκθεσης Documenta 14.
Εκεί όπου το 1933 οι Ναζί
έκαψαν 2,000 βιβλία στα πλαίσια της καμπάνιας τους ενάντια στο αντι –
γερμανικό πνεύμα.
.
100,000 βιβλία, απαγορευμένα σε διάφορες χώρες του κόσμου, θα
αποτελέσουν την πρώτη ύλη για το νέο της έργο, που θα κατασκευαστεί στην
πλατεία Friedrichsplatz της πόλης.
Για μια ακόμη φορά, οι θεατές θα
μπορέσουν στο τέλος της έκθεσης να αναζητήσουν εκείνο το βιβλίο που
θεωρούν πως πρέπει να τους συντροφεύσει και να το πάρουν μαζί τους.
Να
έχουν ένα κομμάτι του πιο ιστορικού συμβόλου της δημοκρατίας, χτισμένου
με τα σύμβολα της ελευθερίας του πνεύματος.
Τι σημαίνει να είσαι άτομο; Τι είναι η κοινωνία; Και πού
πηγαίνουμε; Ο Paweł Kuczyński, ένας διάσημος σκιτσογράφος από την
Πολωνία, θέτει αυτά και πολλές άλλες ερωτήσεις στο έργο του.
Συγκεντρώθηκε μια
συλλογή από 27 καλύτερα σχέδια του Kuczyński. Ο συνδυασμός τους με το λεπτό
χιούμορ τις ιδέες μας γεμίζουν σκέψεις καθώς προκαλούν μια ολόκληρη σειρά από άβολα ερωτηματικά σχετικά με τη φύση του
κόσμου στον οποίο ζούμε.
Όλα τα σκίτσα του βίντεο έχουν σχεδιαστεί στο χέρι από την Marsha Onderstijn, μιας animator από την Ολλανδία.
Ο θάνατος εμφανίζεται ως ένα
χαριτωμένο φάντασμα φορώντας ένα κρανίο ως μάσκα, ο οποίος περπατάει στο δάσος
όταν ξαφνικά συναντάει ένα ελάφι. Υπάρχει γενικότερα μια παρατεταμένη αίσθηση
νοσταλγίας και μοναξιάς. Ό,τι αγγίζει ο θάνατος, πεθαίνει…
Slimtime
.
Wings and
Oars-φτερά
και κουπιά
Η ιστορία ενός πρώην πιλότου καθώς περνά μπρος στα μάτια
του, σαν κινηματογραφική ταινία η ζωή του -στη Γη, στον Ουρανό, στη Γυναίκα -
όλα όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής του, αγναντεύοντας σ΄ ένα παλιό κτίριο όπου ενοικιάζονται σκάφη.
Written, directed and animated by Vladimir Leschiov
Η Ayano Tsukimi (64) ζει στο Nagoro, ένα χωριό στο ανατολικό
Iya στο Shikoku, ένα από τα τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας.
Στο χωριό αυτό
ζουν μόνο 37 άνθρωποι αλλά μαζί τους κατοικούν και 350 πάνινες κούκλες σε
μέγεθος κανονικών ανθρώπων.
Για όσους πεθάνουν ή εγκαταλείψουν το χωριό, η Ayano
Tsukimi τους κάνει κούκλες ανάλογα με την εργασία τους και τα ενδιαφέροντά τους και τους τοποθετεί σε
χώρους που ήταν σημαντικοί γι 'αυτούς. Οι κούκλες είναι διάσπαρτες σε όλη την
κοιλάδα.
Η Ayano Tsukimi, ξεκίνησε αυτήν την
ιστορία πριν 11 χρόνια και η ίδια κατασκευάζει πολλές από τις κούκλες. Το
έκανε ως αντίδραση στην αδυναμία της να διαχειριστεί την απώλεια πολλών δικών
της αγαπημένων προσώπων
Είναι παντρεμένη, αλλά ο σύζυγός της και η κόρη της ζουν
μακριά από αυτήν στην Οσάκα. Ζει μόνη με τον 83χρονο πατέρα της στο σπίτι της
οικογένειάς της.Στο μέρος αυτό συρρέουν πλήθη τουριστών για να παρατηρήσουν αυτό το παράξενο θέαμα..
Δείτε το βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους:
Κάτι ανάλογο υπάρχει σε μικρότερη βέβαια έκταση(με έτοιμες κούκλες βιτρίνας) και στον ελληνικό χώρο.Αυτό περιορίζεται στο χώρο ενός παλιού κτιρίου.Βρίσκεται σε μια περιοχή ανάμεσα στη Ζαχάρω και την Κυπαρισσία!
Λέγεται «Τιμπούλις» και στην πραγματικότητα δεν είναι
ολόκληρο χωριό, αλλά ένα τεράστιο κουκλόσπιτο, κάπου ανάμεσα στο χωριό
Θολό και στο Λέπρεο. Αυτό το «μυστικό χωριό» που μαγεύει τους
επισκέπτες, είναι ένα ιδιότυπο μουσείο όπου ζει ένα ζευγάρι, η Ούλι και ο άνδρας της Τίμπορ (εξού και το
Τιμπούλις). Ένα ζευγάρι που από σκουπίδια έφτιαξαν έναν καφενείο –
παντοπωλείο για να ζουν οι κούκλες τους.
Κούκλες βιτρίνας
μοιάζουν με πραγματικούς κατοίκους και επισκέπτες του χωριού, ενώ
κάθονται κάτω από την κληματαριά, στο μπαλκόνι και μέσα στο οίκημα.
Η
είσοδος στον χώρο είναι ελεύθερη για τους επισκέπτες, ενώ εκτός από
κούκλες υπάρχουν και διάφορα άλλα παλιά αντικείμενα, που έχουν βρεθεί
στα πιο απίστευτα μέρη!
Κασέλες και μπαούλα, γιαταγάνια και κούνιες! Φωτογραφίες άλλων εποχών και σπιτικές μαρμελάδες.
Στο Νεπάλ μας
ταξιδεύει ο
κινηματογραφιστής Ryan Flett πάνω από τα Βουδιστικά μοναστήρια
«Μ’ είχε συναρπάσει
το Νεπάλ από τότε που ήμουν παιδί. Ήμουν εγκλωβισμένος γύρω από το υψηλότερο βουνό
στον κόσμο, το Έβερεστ, αλλά με την πάροδο του χρόνου έμαθα και τι άλλο είχε να μου προσφέρει η χώρα του Θιβετ.
Ο τόπος που
βίωσα ήταν γεμάτος καλοσύνη από τον λαό
του Νεπάλ, σ’ ένα περιβάλλον που σε εκπλήσσει και αναταράσσει τις αισθήσεις σου καθώς οι
οροσειρές των Ιμαλαΐων ορθώνονται υψηλότερα από τα όνειρά που βιώνεις ως παιδί.
Ένα πραγματικά ονειρεμένο
ταξίδι στην Annapurna Circuit και τα
μοναστήρια στην κοιλάδα του Κατμαντού με τους πολλούς αρχαίους ναούς...»
Το δέντρο που έδινε.
Ένα συγκινητικό παραμύθι για όλες τις ηλικίες, για όλες τις εποχές
O Sheldon Allan Silverstein (25 Σεπτεμβρίου 1930- 10 Μαϊου 1999),
γνωστός ως Σελ Σίλβερσταϊν ήταν ένας αμερικάνος ποιητής, τραγουδιστής,
στιχουργός, συνθέτης, σκιτσογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας
παιδικών βιβλίων. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και
έχουν πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα!
Ένα παραμύθι από εκείνα που δεν είναι για παιδιά, αλλά κυρίως για τους μεγάλους
.
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά… και αγαπούσε ένα
αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα
έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε τον βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε
και κρυφτό…κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.Το
αγόρι αγαπούσε τη μηλιά… πάρα πολύ κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα
πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε. Και πολλές φορές η μηλιά έμενε
μοναχή.
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε: «Έλα
αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα
κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να
'σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω
και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν' αγοράσω πράγματα και να
καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;».
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά,
«μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου,
αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα 'χεις λεφτά και θα 'σαι
ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί… και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου
μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ” τη χαρά της κι
είπε: «Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις
κούνια στα κλαδιά μου και να 'σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια
χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει
ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα
σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;» «Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά.
«Σπίτι μου είναι το δάσος, μα
μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα 'σαι
ευτυχισμένο». Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του
για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το
αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο
ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά – καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις».
«Είμαι
πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω» είπε το αγόρι. «Θέλω
μια βάρκα να με πάρει μακριά.Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;».
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά…και να 'σαι ευτυχισμένο».
Και
τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά. Κι
η μηλιά ήταν ευτυχισμένη… μα όχι πραγματικά. Κι ύστερα από πολύ καιρό
το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, αγόρι », είπε η μηλιά,
«μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω… Δεν έχω μήλα». «Τα
δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι. «Δεν έχω κλαδιά»,
είπε η μηλιά.
«Δεν μπορείς να κάνεις κούνια…» «Είμαι πολύ
γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι. «Δεν έχω κορμό», είπε η
μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις..»
«Είμαι πολύ
κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.«Λυπάμαι», αναστέναξε η
μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι… μα δε μου απόμεινε τίποτα
πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε»,
είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο
είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις.Έλα, αγόρι, κάτσε. Κάτσε
και ξεκουράσου».
Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
.
.
.
.
