Εναέρια πλάνα με drone(τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι) δείχνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης
του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, όπως είναι σήμερα - 70 χρόνια μετά την απελευθέρωσή
του από τα σοβιετικά στρατεύματα.
Το στρατόπεδο που βρίσκεται στην Πολωνία διατηρείται σήμερα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και το επισκέπτονται κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες και oι λιγοστοί ακόμη επιζώντες εκείνης της περίοδου. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι - στη συντριπτική τους πλειοψηφία τους Εβραίοι - έχασαν τη ζωή τους μεταξύ 1940 -1945.
Το στρατόπεδο που βρίσκεται στην Πολωνία διατηρείται σήμερα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και το επισκέπτονται κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες και oι λιγοστοί ακόμη επιζώντες εκείνης της περίοδου. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι - στη συντριπτική τους πλειοψηφία τους Εβραίοι - έχασαν τη ζωή τους μεταξύ 1940 -1945.
Στο βίντεο, μπορούμε να δούμε τις σιδηροδρομικές γραμμές που
χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά κρατουμένων από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη και
μεταφέρονταν μετά μέσα στο στρατόπεδο.
Τα ερείπια των ξύλινων σπιτιών
όπου διέμεναν, την είσοδο του στρατοπέδου, και την αυλή μεταξύ των μπλοκ 10 και
11 που αποκαλούνταν “Το μπλοκ του θανάτου” από τους κρατούμενους, καθώς εκεί
γίνονταν οι εκτελέσεις.
Πάνω από την είσοδο του στρατοπέδου η σφυρήλατη σιδερένια επιγραφή αναφέρει: Arbeit Macht Frei - "Η δουλειά σας απελευθερώνει".
Μαρία Φαραντούρη - Άσμα ασμάτων (1966) Μουσική:Μίκη Θεοδωράκη Στίχοι:Ιάκωβου Καμπανέλλη
Ισαάκ
Μιζάν, με αριθμό βραχίονα 182-642 (η φωτογραφία είναι από το blog
enantiastonantisimitismo.wordpress.com)
Αθήνα
Στις 27 Ιανουαρίου, Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του
Ολοκαυτώματος, συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την απελευθέρωση του Άουσβιτς. Συνολικά 1.500.000 άνθρωποι έχασαν
τη ζωή τους σε αυτό το στρατόπεδο θανάτου.
Ο Ισαάκ Μιζάν γεννήθηκε στην Άρτα. Τον Μάρτιο του 1944
συνελήφθη από τους ναζί. Ήταν 16 χρονών όταν μεταφέρθηκε μαζί με την οικογένειά
του στο Άουσβιτς, ένα μήνα μετά.
«Οι Γερμανοί συνέλαβαν τους γονείς μου και τις τέσσερις
αδελφές μου, αλλά και τον αδελφό μου που κρυβόταν στην Αθήνα. Από αυτούς
επιζήσαμε εγώ και η μία μου αδελφή».
Σχετικά με το πώς έφθασαν στο Άουσβιτς αναφέρει ότι «μας
μετέφεραν με αυτοκίνητα στο Αγρίνιο, από εκεί στην Πάτρα και από την Πάτρα στην
Αθήνα. Μείναμε στο Ρουφ κάμποσες μέρες και τον Απρίλιο του 1944 φύγαμε με τρένο
για το Άουσβιτς, χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Σε κάθε βαγόνι είχαν στοιβάξει
60-70 άτομα. Μας μετέφεραν σαν τα ζώα.
»Όταν φτάσαμε στο Άουσβιτς και κατεβήκαμε από τα τρένα,
ξεκίνησε η διαλογή των ικανών και μη ικανών προς εργασία, κάτι που βέβαια είχε
άμεση σχέση με την ηλικία του καθενός» θυμάται και προσθέτει: «Υπήρχε ένας
γερμανός γιατρός για να κάνει αυτήν την διαλογή. Εμείς μπήκαμε στις σειρές.
Στην αρχή οι σειρές ήταν δύο, άντρες και γυναίκες. Στην συνέχεια, οι σειρές
γίνανε τέσσερις. Τους μη ικανούς προς εργασία τους βάλανε στα φορτηγά και τους
οδήγησαν στα κρεματόρια».
