Παρουσία και πραγματικότητα

Μια σύντομη ιστορία που δείχνει σε δεύτερο πλάνο  τα κρυμμένα συναισθήματα που συνήθως έχουμε και θα θέλαμε πολύ να εκφράσουμε.Εκτός βέβαια από τα παιδιά που πάντοτε εκδηλώνονται αληθινά...

Omelette

National Geographic 2014

 ΕΔΩ!!  Μoto στο πέρασμα των χρόνων!!!


Τι είπε περί ελληνικού λαού ο αείμνηστος  Αλέκος Σακελλάριος  σε μία αλησμόνητη συνέντευξη στον εαυτό του!

Ας αρχίσουμε, εαυτέ μου, τη συνέντευξή μας: Αγαπημένο σου χόμπι; Ν΄ αλλάζω επαγγέλματα.  Πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού;Μ΄ αυτά που κάνει, όχι!  Αν ο Θεός ήταν Έλληνας, τι θα έκανε;Θα κατέστρεφε τον κόσμο για να εισπράξει την ασφάλεια.  Ποια είναι τα τρία κακά του Νεοέλληνα;Είναι τέσσερα, γιατί δεν τα παραδέχεται κιόλας. Δηλαδή;Μεσασόλα, αρπακόλα, κοκακόλα! Ελληνικός λαός;Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής. Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση! Μίλησέ μου για τη διαφθορά...Οι Έλληνες χωρίζονται σε αμετανόητους άτιμους και σε μετανιωμένους τίμιους!  Ποια είναι η κληρονομιά των Ελλήνων;Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνον στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου. Γραφειοκρατία;Γραφειοκρατία είναι οι διαδικασίες που ακολουθούν τα προβλήματα όταν τα απασχολεί κάποια σοβαρή λύση.  Τι έχεις να πεις για την καταστροφή του περιβάλλοντος;Το μέγα ελληνικό θαύμα! Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια ό,τι οι άλλοι σε εκατό! Δηλαδή;Στην Ευρώπη, αντιστοιχούν τρία δέντρα σε κάθε κάτοικο. Στην Ελλάδα, αντιστοιχούν τρεις εμπρηστές σε κάθε δέντρο.  Αθήνα - νέφος: Ποια η γνώμη σας για το πρόβλημα;Όταν αποφασίσαμε να εξαργυρώσουμε όλη τη βλακεία μας σε διοξείδιο του θείου, δεν περιμέναμε ότι θα ήταν τόση πολλή. Και ντουμανιάσαμε! Τι απρόσμενο περιμένεις;Μια καλύτερη Ελλάδα.  Σε τι απίστευτο πιστεύεις;Στη Θεία Δίκη.  Σε τι υπερτερεί ο Ελληνας και σε τι ο Ευρωπαίος;Σε όλα υπερτερεί ο Ευρωπαίος. Γιατί ο πολιτισμός του έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα κι ας μην το παραδέχεται. Ενώ ο Έλληνας υστερεί, γιατί ο πολιτισμός του βασίζεται στην Ευρώπη και το καμαρώνει.  Αξιοκρατία;Αξιοκρατία ονομάζουμε τα προσόντα που απαιτούνται για να υπερπηδήσουμε έναν καλύτερό μας. Aναξιοκρατία λέμε την ατυχία μας να μην γίνουμε κι εμείς κάτι που δεν αξίζουμε, όπως θαυμάσια τα καταφέρνουν τόσοι άλλοι.  Ελπίζεις;Την ελπίδα τη φτιάχνεις με όση απελπισία σου ΄χει απομείνει.  Το μέλλον της Ελλάδας; Αν ποτέ πει να ξεβρομίσει αυτός ο τόπος, πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει μόνον ο τόπος! Πηγή:www.capital.gr

Τα χρονικά των διχασμών: τα ρήγματα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία

Η νεότερη ελληνική ιστορία (και η παλαιότερη, αλλά αυτό είναι άλλη, ακόμα πιο μεγάλη ιστορία) έχει, ως γνωστόν, μεγάλη «παράδοση» όσον αφορά στους διχασμούς. 

Τα «χρόνια της κρίσης» επανέφεραν στο προσκήνιο το ζήτημα των διαφοροποιήσεων με πολιτικό πρόσημο στη χώρα μας.

Το πρώτο παράδειγμα μεγάλης αντιπαράθεσης που δίχασε την ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή, ως γνωστόν, είναι αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «Εθνικός Διχασμός»: η διαμάχη μεταξύ «βενιζελικών» και «βασιλικών/ αντιβενιζελικών» στις αρχές του 20ού αιώνα. Ακολούθησε φυσικά ο Εμφύλιος Πόλεμος και οι συνέπειές του, που σημάδεψαν την ελληνική πολιτική ζωή για δεκαετίες, διαμορφώνοντας με τον δικό τους τρόπο το πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας, φτάνοντας μέχρι το σήμερα. 

   

  Η έντονη κόντρα γύρω από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών εγείρει, από ιστορικής άποψης, το εξής ερώτημα: θα μπορούσε να μείνει το μνημόνιο- αντιμνημόνιο στην ελληνική ιστορία ως άλλος ένας σκληρός διχασμός όπως αυτοί που λάβωσαν βαρύτατα το συλλογικό του νεότερου ελληνισμού; Πρόκειται πραγματικά για μια σύγκρουση τόσο μεγάλης έντασης, ή είναι απλά ένα σημείο των καιρών – μια «χαμηλών λιπαρών» αντιπαράθεση, η οποία πρόκειται να «ξεθωριάσει» μέσα σε μερικά χρόνια;      

Ο Θάνος Βερέμης, ομότιμος καθηγητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην Πολιτική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, εξηγεί σε πρώτη φάση το ιστορικό υπόβαθρο των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. 

«Η Ελλάδα πάντα ήταν χώρα ελλειμματικού χαρακτήρα όσον αφορά στο ισοζύγιο πληρωμών. Είχε πρόβλημα στην εξαγωγή προϊόντων. Το 19ο αιώνα ήταν αγροτική χώρα και κυρίως με μονοκαλλιέργειες για εξαγωγή, δηλ σταφίδα αρχικά, καπνός μετά κλπ. Είχε πάντα έλλειμμα επισιτισμού κυριολεκτικά γιατί δεν είχε μεγάλες εκτάσεις εκτός από τη Θεσσαλία αργότερα. Ό,τι εξήγαγε σε σταφίδα το εισήγαγε σε δημητριακά, τα υπόλοιπα ήταν έλλειμμα.

Η χώρα άρχισε να γεμίζει τις τρύπες των ελλειμμάτων με την εξαγωγή ανθρώπων, δηλαδή οι Έλληνες της Αμερικής και πολύ αργότερα της Αυστραλίας έστελναν εμβάσματα και κάλυπταν κάπως τα κενά στον προϋπολογισμό».

Όταν έλλειψαν τα εμβάσματα, συμπληρώνει ο κ. Βερέμης, μπήκε στη μέση το συνάλλαγμα από τους Έλληνες ναυτικούς. Αργότερα, άρχισε να παίζει ρόλο ο τουρισμός και «εξελίχθηκε στις “πρώτες βοήθειες” για τους ελλειμματικούς μας προϋπολογισμούς και το εμπορικό μας ισοζύγιο.

Τα κενά τα συμπλήρωνε η Ελλάδα με δάνεια. Οπότε η ιστορία των δανείων είναι μια πολύ παλιά ιστορία, ξεκίνησε από το 1821 και συνεχίστηκε έκτοτε. Αυτά δεν είναι καινούρια – αυτά που είναι κανούρια είναι άλλα φαινόμενα. Όταν ο Τρικούπης επτώχευσε την Ελλάδα, το 1893 («δυστυχώς επτωχεύσαμε») άφησε πίσω ένα τεράστιο έργο υποδομής, οπότε ανέκαμψε γρήγορα η ελληνική οικονομία. 

Όταν πάλι η Ελλάδα επτώχευσε το 1932, εκεί προέκυψε μια αυτάρκεια, δηλαδή με το να σταματήσουν οι εισαγωγές οι Έλληνες άρχισαν να καλλιεργούν, να αναπτύσσουν βιοτεχνίες κλπ. Κάλυψαν λίγο το κενό, ήταν μια κάπως δημιουργική περίοδος, με ελλείψεις μεγάλες βέβαια, τις οποίες όμως ο σημερινός Έλληνας δεν μπορεί να αντέξει, καθώς μιλάμε για άλλο πληθυσμό, ευρωπαϊκών συνηθειών, αν όχι παραγωγικότητας. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα».

 

Τα αίτια δημιουργίας των διχασμών. Ο Εθνικός Διχασμός

Ο κ. Βερέμης συνεχίζει, αναφερόμενος στα αίτια των διχασμών. «Τον 19ο αιώνα δεν υπήρχαν διχασμοί, ήταν μάλλον κοινή η πλεύση, καθώς υπήρχαν και καλές πολιτικές ηγεσίες και γενικά συναίνεση, ομόνοια- ενώ είναι αλήθεια ότι και οι ιθύνοντες δεν πολυρωτούσαν τον λαό. Εκλογές γίνονταν, η συμμετοχή δεν ξέρω πόσο μεγάλη ήταν μετά λόγου γνώσεως. Δεν ξέρουμε το ποσοστό των μη ψηφιζόντων. Εν πάσει περιπτώσει, δεν είχαμε διχασμούς τον 19ο αιώνα».

Αυτό φαίνεται να αλλάζει τον 20ό αιώνα. «Όσο βαθαίνει η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα, τόσο πυκνώνουν οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες. Ο πρώτος μεγάλος διχασμός, σε “βασιλικούς” και “βενιζελικούς” αρχίζει το 1915-1916 και συνεχίζεται ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι μεταξύ συντηρητικών, αν θέλετε, και φιλελεύθερων».

Ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, κάνει λόγο για την «πρώτη μεγάλη διαίρεση της ελληνικής πολιτικής ζωής».

«Το αντικείμενο του αποκαλούμενου εθνικού διχασμού ήταν η συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , διαίρεσε βαθιά την ελληνική πολιτική ζωή και κοινωνία σε δύο στρατόπεδα, που πήρανε διάφορες ονομασίες, Κωνσταντινικοί ή Βενιζελικοί, ή ονομάστηκαν βασιλόφρονες και δημοκρατικοί, με βάση τη διαίρεση πάνω στο πολιτειακό ζήτημα (οπαδοί βασιλείας και της κατάργησής της), ή απλά βενιζελικοί αντιβενιζελικοί. 

Όλες αυτές οι ονομασίες ουσιαστικά αποτυπώνουν τα δύο στρατόπεδα που από το 1915-1917 και ουσιαστικά μέχρι και την έλευση του Μεταξά (4ης Αυγούστου 1936) καθόρισαν τα πολιτικά γεγονότα χονδρικά για τρεις δεκαετίες χονδρικά, κυρίως από το 1915 και το 1920, καθώς και το 1930. Ακόμη και τα γεγονότα της δεκαετίας του 1940 εμπεριέχουν σημαντικά κομμάτια της επίδρασης του εθνικού διχασμού αυτών των δύο στρατοπέδων» σημειώνει ο κ. Μαραντζίδης.

Η Μικρασιατική καταστροφή, η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και ο Εμφύλιος

Το 1922, συνεχίζει ο κ. Βερέμης, δημιουργεί το δεύτερο μεγάλο ρήγμα: «είναι μια μεγάλη καταστροφή, φέρνει στην Ελλάδα 1.300.000 περίπου πρόσφυγες τελείως ανέστιους, χωρίς χρήματα και περιουσιακά στοιχεία. Αυτοί είναι κυρίως οι “πελάτες” του ΚΚΕ, το οποίο προϋπήρχε μεν, αλλά δημιουργήθηκε και δυνάμωσε μετά το 1922. Πολλοί πρόσφυγες ψηφίζουν ΚΚΕ. Επίσης πολλούς πρόσφυγες απορρόφησε και ο Βενιζελισμός».

H αγάπη για τη ζωή...

KAΛΟ ΠΑΣΧΑ!!

The Majestic Songs of the Birds of Minnesota!!!

Η μικρή κόκκινη κλώσσα...Ένα διδακτικό παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού.

Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε "Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε.

-Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;" Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα.

"Όχι εγώ', είπε η αγελάδα, 'τέλειωσε το ωράριο μου"."Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα έχω ημιαργία"."Όχι εγώ', είπε το γουρούνι, 'έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας"."Όχι εγώ', είπε η χήνα, 'ψάχνω για δουλειά"." Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα".

Κι έτσι έκανε.

Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο.

"Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;" Ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσσα."Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα κάνω στάση εργασίας.""Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου', είπε το γουρούνι"."Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου', είπε η αγελάδα"."Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας', είπε η χήνα"."Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα".

Κι έτσι έκανε.

Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί.

"Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;" ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσσα."Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα", είπε η αγελάδα."Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης", είπε η πάπια."Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι"."Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός", είπε η χήνα."Θα το κάνω τότε μόνη μου", είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα.

Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες.

Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα.

Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσαν -, μερίδιο απ' το ψωμί.

Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσσα είπε, 'Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου"."Αίσχος - Κερδοσκοπία!", φώναξε η αγελάδα.

"Καπιταλιστική βδέλλα!", ούρλιαξε η πάπια.

"Απαιτώ ίσα δικαιώματα!", διαμαρτυρήθηκε η χήνα.

Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω

Και έγραψαν σε πλακάτ "Αδικία",

 "Η μικρή κόκκινη κλώσσα να φορολογηθεί", '

"Να κρατικοποιηθεί το ψωμί",

"Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο"

"Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού"

και έκαναν πορεία γύρω - γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.

 Τότε ήλθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσσα:

"Δεν πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου"."Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε", είπε η μικρή κόκκινη κλώσσα.

"Ολομόναχη μου, τα έκανα όλα".

"Ακριβώς", είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης."Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει.    Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών,

οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας.

Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;'

Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσσα καλά - με το ένα τέταρτο της φρατζόλας  και τα υπόλοιπα ζώα  με τις ολόκληρες φρατζόλες ακόμα καλύτερα.

Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα και πήγαινε σε άλλη φάρμα.

Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με παρόμοιες αντιλήψεις ή καταστάσεις είναι απλώς τυχαία !!!                      

(Παραλλαγή του αγγλικού παιδικού παραμυθιού : "The little red hen.")