Την πρώτη μέρα, μας ενημερώνουν ότι το πρώτο τους μέλημα είναι να βγάλουν έξω τον Ξηρό και δεν λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη μέρα, δίνουν μπόνους 6 ευρώ στους ΔΕΗτζήδες για ένα σαντουιτσάκι, όπως λένε, και δεν λέμε τίποτα.
Την τρίτη νύχτα, διορίζουν τον ξάδελφο Τσίπρα, τη σύζυγο Παπαϊωάννου,
τον αδελφό Κουντουρά, τον αδελφό και τον σύντροφο Δούρου, τον ανιψιό
Κουρουμπλή, τη σύντροφο Παρασκευόπουλου, τον μνηστήρα της κόρης του
Κοτζιά, τον ανιψιό του Βούτση, την Πετρούλα Σαρτζετάκη, την κόρη της
Χρυσοβελώνη και τη γραμματέα της, τη σύντροφο Βίτσα και άλλους πολλούς
και δεν λέμε τίποτα (ούτε καν ψελλίζουμε τα γνωστά περί πελατειακού
κράτους).
Την τέταρτη μέρα, κάνουμε παρελάσεις με κλαρίνα και εθνικούς, αλήστου
μνήμης χορούς κι εμείς χορεύουμε, σχεδόν παγανιστικά. Πάλι κιχ.
Την πέμπτη μέρα, ο Υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς εξοβελίζει την
αριστεία θεωρώντας τη “ρετσινιά και στρεβλή φιλοδοξία”. Πάλι δεν λέμε
τίποτα.
Την έκτη μέρα, παρατηρούμε άφωνοι την Πρόεδρο της Βουλής να ανακρίνει
ψυχροπολεμικά τους υποψήφιους για το ΔΣ της ΕΡΤ, ζητώντας τους καθαρά
πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Πάλι στη μούγκα εμείς.
Την έβδομη μέρα, μας ειρωνεύεται ο κ. Φίλης (των 7.500
ευρώ) υπονοώντας ότι είμαστε ανθρωπάκια και φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα
300 ευρουδάκια μας. Μόκο εμείς.
Μετά την έβδομη μέρα, ο Θεός αναπαύθηκε αλλά ο κ. Τσίπρας εκεί, ακούραστος.
Κάποια μέρα επισκέπτεται τον Τσίπρα η Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία,
αφού έχει δηλώσει ότι έχει προσχωρήσει πλέον στην γνωστή αίρεση των
αντισυστημικών, με ένα, ομολογώ, ωραιότατο πρωινό συνολάκι, κάθεται μαζί
του μιάμιση ώρα για να του παραδώσει, λέει, μια πρόσκληση. Το λέγανε οι
γιαγιάδες μας, ο έρωτας και ογκόλιθους κινεί. Μπορεί και να μην μας
άρεσε, πάντως σχόλια δεν κάναμε.
Όταν σχεδόν επαιτούμε στήριξη από τις ΗΠΑ, συναλλασσόμαστε με τον
Πούτιν για κανένα ανθρωπιστικό ρούβλι, συνεπείς με το Τσίπρειο άσμα
“Ήρθε η ώρα οι ολιγάρχες να βάλουν το χέρι στην τσέπη”. Άναυδοι εμείς.
Κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων Eurogroups, μας ανακοινώνει ο
Λαφαζάνης περιχαρής ότι όπου να’ ναι μπαίνουμε στους ΒRICS. Άχνα εμείς.
Το κανάλι της Βουλής δείχνει κάθε, μα κάθε βράδυ, Δίστομα, Καλάβρυτα,
κρεματόρια, Μπέλσεν, πώς πέθανε ο Γκέμπελς, Ρωσική επανάσταση,
βαρκάρηδες του Βόλγα, την ιστορία της πολύτιμης Δραχμής μας. Άλαλα τα
χείλη μας.
Η Ραχήλ Μακρή, με τη λούμπεν σπαρτιάτικη περικεφαλαία tattoo στο
χέρι, κάνει μήνυση στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του
υπενθυμίζει την τύχη που είχαν οι Γερμανοτσολιάδες στην Κατοχή.
Μπιζάρισμα εμείς.
Ένα Σάββατο βράδυ, μας ανακοινώνεται ότι σε πέντε μέρες πάμε για
δημοψήφισμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ, στον Τσίπρα, στις εκτρώσεις, στον βασιλιά, στη
δραχμή, στον πόλεμο, στο πακέτο Γιούνκερ, κανείς δεν ξέρει.
Κλείνουν οι
τράπεζες. Ουρές οι πλούσιοι που δεν διάγουν λιτό βίο, σκηνές πολέμου εν
καιρώ ειρήνης στα ΑΤΜ, αέρα πατέρα εμείς.
Η κυρία Ξουλίδου των ΑΝΕΛ, μας διαβεβαιώνει ότι ο στρατός μπορεί να
παράξει και να τροφοδοτήσει την αγορά με φάρμακα και ο κ. Καμμένος
δηλώνει ότι οι ένοπλες δυνάμεις, στις δύσκολες ώρες που περνάει η
πατρίδα μας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό. Ισχνές
αντιδράσεις.
Μετά από όλα αυτά κι αφού διαλαλούμε παντού ότι οι ξένοι (άκου ξένοι)
είναι τρομοκράτες, σκουπίδια και ναζί κι εμείς τους γα@@σαμε με το
περίτρανο ΟΧΙ, πάμε να διαπραγματευθούμε για μια έντιμη συμφωνία.
Κολοκοτρώνηδες εμείς. Πάντα όμως άφωνοι.
Να μην ξεχάσουμε ότι σε όλο αυτό το διάστημα, η Χρυσή Αυγή, πέρα από
μοιραίος συνοδοιπόρος, πέφτει στα μαλακά ήρεμα κι απλά. Βουλωμένη η
στοματική μας κοιλότητα.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα, δεν μπορούμε πλέον να πούμε τίποτα.
H E. Σταματοπούλου είναι καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας
