Πώς ο εκμοντερνισμός έβλαψε την Αθήνα

Ο κατεδαφισμένος πολιτισμός της Αθήνας: Κτίρια που γκρεμίσαμε και το μετανιώσαμε

Υπέροχα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας που έχασε τον χαρακτήρα της στο όνομα της ανάπτυξης και μιας στρεβλής αντίληψης περί εκμοντερνισμού     

Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας.

Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη.

Ξενοδοχείο Ακταίον

.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καραθανασόπουλου (μαθητή του Τσίλερ) στα πρότυπα των παραλιακών palace ξενοδοχείων που ανθούσαν στις ευρωπαϊκές λουτροπόλεις. Εγκαινιάστηκε το 1903 και για δεκαετίες ήταν το κέντρο της αναψυχής για την ελίτ της Αθήνας, αλλά και των υψηλών επισκεπτών -εστεμμένων, επιχειρηματιών, ζάπλουτων της εποχής- από όλη την Ευρώπη. 

Είχε 160 δωμάτια, μεγάλες αίθουσες δεξιώσεων, κήπους και παραλία. Η παρακμή του ξεκίνησε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου έπαθε εκτεταμένες ζημιές από βομβαρδισμούς. Μετά τον πόλεμο η κατεστραμμένη και πάμφτωχη Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο οικοδόμημα και έτσι το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε, για να κατεδαφιστεί τελικά επί Αριστείδη Σκυλίτση, του αλήστου μνήμης διορισμένου από τη χούντα δημάρχου Πειραιά.

Μέγαρο Νεγρεπόντη

.(25η Μαρτίου 1955)

Η μεγαλύτερη απώλεια στην Πλατεία Συντάγματος είναι το μέγαρο αυτό που χτίστηκε το 1880 και κατεδαφίστηκε το 1956. Ανήκε στην εποχή που η λεωφόρος Αμαλίας ήταν η επίσημη «βόλτα» των Αθηναίων που περπατούσαν έχοντας στη μία πλευρά τον Βασιλικό Κήπο και στην άλλη πολυτελείς κατοικίες. Εδώ κατοικούσαν προτού χτιστεί το ανάκτορο Διαδόχου (το 1897) ο μετέπειτα Κωνσταντίνος Α' και η σύζυγός του Σοφία. Στη συνέχεια, και μέχρι το 1940, στέγασε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Στη θέση του χτίστηκε πολυκατοικία το 1959.

Βίλα Μαργαρίτα

(Από το 1950 στο σήμερα)

Χτίστηκε στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και ανήκε σε Αρμένιο έμπορο. Βρισκόταν στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Μεσογείων. Απολύτως ασυνήθιστη εικόνα για την Αθήνα, θύμιζε κάστρο, είχε πύργους και πολεμίστρες, και ήταν -φυσικά- χτισμένο από πέτρα. Πέρασε στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία Ευστάθιου Λάμψα (ιδρυτή του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία) και στη συνέχεια στις κόρες του. 
Κατά τη δεκαετία του '60 μεγάλο μέρος των κήπων του απαλλοτριώνεται για τη διαπλάτυνση των λεωφόρων. Οι κληρονόμοι πωλούν τον πύργο το 1970 και οι νέοι ιδιοκτήτες (η Κτηματική Τράπεζα) αποφασίζουν αμέσως την κατεδάφισή του. Άλλωστε, όπως ήταν η άποψη της κυβέρνησης της χούντας, το κτίσμα δεν είχε τίποτα από ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση και δεν υπήρχε λόγος να διατηρηθεί. Στη θέση του στέκει σήμερα το 9όροφο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας.

Δημοτικό Θέατρο Αθηνών

 

Στο σημείο που σήμερα υπάρχει η πλατεία Κοτζιά, η ανοιχτή ανασκαφή και το υπόγειο πάρκινγκ, βρισκόταν το Δημοτικό Θέατρο. Σε σχέδια του Τσίλερ και χρηματοδότηση από τον Ανδρέα Συγγρό (λέγεται ότι ο τραπεζίτης θυσίασε πολλούς εσωτερικούς χώρους, μίκρυνε τη σκηνή και σχεδόν εξαφάνισε τα καμαρίνια των ηθοποιών προκειμένου να δημιουργηθούν καταστήματα και γραφεία που τα εκμεταλλευόταν ο ίδιος), εγκαινιάστηκε το 1888 και η τύχη του ήταν από την αρχή… στραβή. 
Εκτός από τις παρεμβάσεις του Συγγρού, το θέατρο υπέφερε εξαρχής από έλλειψη χρημάτων -που καθυστέρησαν σημαντικά την ανέγερσή του-, η λιτή του διακόσμηση του στερούσε κάθε μεγαλοπρέπεια με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει ποτέ την αίγλη που του άξιζε, ενώ στην επίσημη πρεμιέρα του 1888 ο βασιλιάς Γεώργιος κοιμήθηκε και ενοχλούσε με το ροχαλητό τους θεατές. Το 1901 εγκαινιάζεται το Βασιλικό (σήμερα Εθνικό) Θέατρο και το Δημοτικό αποκτά και επισήμως δεύτερο ρόλο. Το 1922 φιλοξένησε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία οι οποίοι, μέσα στην ταλαιπωρία τους και λόγω του σκληρού χειμώνα, άναβαν φωτιές στο εσωτερικό προκαλώντας μεγάλες ζημιές.
Για να συμπληρωθεί η κακοτυχία, η θέα ενοχλούσε τον τότε δήμαρχο Κωνσταντίνο Κοτζιά (το γραφείο του έβλεπε στο πίσω μέρος του θεάτρου), αλλά και τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννη Δροσόπουλο που είχε το γραφείο του ακριβώς απέναντι, στην οδό Αιόλου. Έτσι, το 1940 το θέατρο κατεδαφίστηκε και, κατά παράξενα ειρωνικό τρόπο, η πλατεία πήρε το όνομα του ανθρώπου που το εξαφάνισε.

Μέγαρο Πεσμαζόγλου

(Από το 1955 στο σήμερα)

Βρισκόταν στη γωνία της Βασιλίσσης Σοφίας με την Ηρώδου Αττικού και χτίστηκε το 1900 σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ από τον επιχειρηματία Ι. Πεσμαζόγλου. Σκοπός ήταν η ενοικίαση πολυτελών διαμερισμάτων σε ξένους. Από τα πρώτα τέτοια κτίρια μεγάλης κλίμακας στην πόλη και με χαρακτηριστικό τον πυργοειδή τρούλο στη γωνία του, «τεμαχίστηκε» κατά τη δεκαετία του 1960 και στο γωνιακό του τμήμα, που κατεδαφίστηκε, χτίστηκε κτίριο γραφείων. Το άλλο τμήμα, που κατά την κατοχή στέγασε τη γερμανική πρεσβεία (φωτ.) διατηρείται μέχρι σήμερα.

Βίλα Θων

(Πριν και μετά την ανατίναξη τον Δεκέμβριο του 1944)

Ο Νικόλαος Θων γεννήθηκε στην Αθήνα το 1850 και ήταν γιος του Βαυαρού λογιστή Καρλ Θων, μέλος της ακολουθίας του βασιλιά Όθωνα, και ο ίδιος ανώτερος αυλικός του βασιλιά Γεωργίου του Α'. Η έπαυλή του -σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ- βρισκόταν στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, και σε όλο το τετράγωνο με τις οδούς Αιτωλίας και Θεοφάνους, και ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1880. Ήταν ένα θαυμάσιο κτίσμα τόσο στο σχεδιασμό του όσο και στο διάκοσμό του (γλυπτά, τζάμια με βιτρό, υπέροχος κήπος). 
Το 1921 το κτήμα πουλήθηκε και στη συνέχεια λειτούργησε κατά καιρούς ως κλινική, σχολείο, μπυραρία, στρατώνας, φυλακή, αλλά και κατοικία. Το 1944 η έπαυλη ανατινάχθηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Μεταπολεμικά χτίστηκε στην πρόσοψη του κτήματος ένα ακαλαίσθητο συγκρότημα καταστημάτων και σήμερα στη θέση τους βρίσκεται κτίριο γραφείων. Από ολόκληρο το παλαιό κτήμα σώζεται σήμερα μόνο ο μοναδικός κυκλικός ναός στην Ελλάδα, ο Άγιος Νικόλαος.

Οικία Σαριπόλου

 

Από τα ελάχιστα δείγματα νεογοτθικού ρυθμού στην Αθήνα, η οικία Σαριπόλου βρισκόταν στη βορειοδυτική γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Ανήκε στον νομικό Ιωάννη Σαρίπολο  και χτίστηκε περίπου το 1870. Πέρασε στις κόρες του και το 1908 έφυγε από την ιδιοκτησία της οικογένειας. 
Άντεξε σχεδόν 90 χρόνια προτού κατεδαφιστεί το 1956 για να δώσει τη θέση του σε ένα ακόμα απρόσωπο και κακοσυντηρημένο κτίριο γραφείων, από αυτά που γέμισαν την Πατησίων μετά το 1960. H Αθηνά Σαρίπολου-Λίβα, μία από τις κόρες του Ιωάννη, απαθανάτισε σε υδατογραφίες το εσωτερικό και το εξωτερικό του πατρικού της σπιτιού.

Οικία Τσοποτού

 

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ξεχωριστά σπίτια βρισκόταν στη γωνία Πειραιώς και Μενάνδρου. Ο άγνωστος αρχιτέκτονας είχε αντιγράψει το Μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα. Το οίκημα άντεξε ακριβώς 100 χρόνια, από το 1870 μέχρι το 1970 που κατεδαφίστηκε. Στη θέση του, άλλο ένα απρόσωπο πολυόροφο κτίριο.

+2 κτίρια που χαιρόμαστε αφάνταστα που διατηρήθηκαν

Πείτε το τύχη, πείτε το αρχιτεκτονική αξία, δύο θαυμάσια μέγαρα επιβίωσαν μέχρι τις μέρες μας και μπορεί ο καθένας να τα επισκεφθεί.

Νομισματικό Μουσείο / Ιλίου Μέλαθρον

Το υπέροχο αυτό οικοδόμημα (αναγεννησιακού ρυθμού με στοιχεία νεοελληνικού νεοκλασικισμού) σχεδιάστηκε από τον Τσίλερ ως κατοικία του διάσημου Ερίκου Σλίμαν, του ερευνητή και ερασιτέχνη αρχαιολόγου που ανακάλυψε τον θησαυρό της αρχαίας Τροίας. Το μέγαρο ολοκληρώθηκε το 1881 και στη διακόσμησή του ενσωματώνει στοιχεία -μωσαϊκά, ζωγραφικές συνθέσεις, αγάλματα κ.λπ.- από αρχαιολογικά θέματα, τρωικά και μυκηναϊκά ευρήματα, πομπηιανές τοιχογραφίες κ.ά. Θεωρείται από τα τελειότερα δημιουργήματα του Τσίλερ. Από το 1926 ανήκει στο ελληνικό δημόσιο που στέγασε εκεί το Συμβούλιο της Επικρατείας και τον Άρειο Πάγο μέχρι το 1981. Μετά από πολύχρονη αποκατάσταση των εκτεταμένων φθορών εγκαταστάθηκε εκεί το 1998 το Νομισματικό Μουσείο.

Βίλα Ιλίσια

 

Η Sophie de Marbois-Lebrun, η γνωστή μας Δούκισσα της Πλακεντίας, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1837 και παρήγγειλε στον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη την οικοδόμηση έξι κτιρίων. Ανάμεσά τους το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη και η Villa Ilissia, το χειμερινό της ανάκτορο, στη σημερινή λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας που την εποχή εκείνη ήταν από τα ομορφότερα βουλεβάρτα της πόλης με ιδιωτικές επαύλεις και δημόσια κτίρια. Κτίσμα λιτό και επιβλητικό, ολοκληρώθηκε το 1848 και πέρασε στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου μετά τον θάνατο της Δούκισσας το 1854. Στέγασε τη Σχολή Ευελπίδων και άλλες στρατιωτικές αρχές. Από το 1930 στεγάζει το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

SHARE:

H Αθήνα στο διάβα του χρόνου

H Aθήνακαι οι παραλίες του έτους 1961...

Μικρά νησιά στο ΝΑ Αιγαίο

Στο Αιγαίο πάντα θα σε περιμένουν εκπλήξεις, νέες εμπειρίες, κι άλλα μυστικά για να ανακαλύψεις, σοφοί άνθρωποι για να γνωρίσεις και να σου διδάξουν πόσο σημαντικές είναι τελικά οι απλές χαρές της ζωής πλάι σ' αυτή τη μοναδική θάλασσα, το πέλαγος των μύθων: το Αιγαίο

Οι «ερημίτες» του Αιγαίου: Νησάκια- κουκκίδες με μία χούφτα κατοίκους

                  

Μοναξιά, δυσκολίες και μικρή- ή ακόμη και καθόλου- παρέα. Κάπως έτσι είναι η ζωή στα νησάκια- κουκκίδες του Αιγαίου, στα οποία ζουν μία χούφτα άνθρωποι.

Ένα από αυτά, το έμαθαν οι Έλληνες με τραγικό τρόπο. 

Είναι η Κίναρος, το νησάκι στο οποίο συνετρίβη το ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού. 

Σε αυτό το νησάκι, ανατολικά της Αμοργού και δυτικά της Λέρου και της Καλύμνου, ζουν μόλις δύο άνθρωποι. Η 70χρονη Ειρήνη Κατσοτούρχη και ο γιος της, Γιώργος. Μέχρι το 2013, όταν και απεβίωσε, ζούσε μαζί τους και ο πατέρας της οικογένειας.

                           

.

 Με αυτή την αφορμή,  θυμηθήκαμε  κι άλλα τέτοια μικροσκοπικά νησιά του Αιγαίου στα οποία ζει ακόμη και ένας άνθρωπος, ή μια οικογένεια. Και βέβαια, η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη δυσκολίες και ο χειμώνας ιδιαίτερα μοναχικός.
Έξι μίλια ανατολικά της Κινάρου υπάρχουν τα Λέβιθα (9,1 τ.χλμ.), 

στα οποία ζει η οικογένεια του Δημήτρη Καμπόσου, που ασχολείται με την κτηνοτροφία, τη γεωργία και την αλιεία. Το καλοκαίρι υποδέχεται τουρίστες για φαγητό και κατάλυμα. Στο Μαράθι (0,355 τ.χλμ.),  

.

.

στο σύμπλεγμα των Αρκιών, ζει ο 60χρονος Μιχάλης Κάβουρας και τα δύο του αδέλφια το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι πηγαίνει εκεί αρκετός κόσμος και λειτουργούν τρεις ταβέρνες και περίπου 30 δωμάτια. Ακριβώς δίπλα, στους Αρκιούς (Arki) (6,7 τ.χλμ.), ζουν περίπου 45 άτομα, από αυτούς οι 20-30 όλο το χρόνο. 

      Η μία από τις δύο ταβέρνες  του νησιού με πάντα φρέσκα ψάρια                                                                     

.

                             Το φιλόξενο λιμανάκι των Αρκιών

 Κοντά στην Κάλυμνο (δίπλα στα Ίμια) υπάρχει η Καλόλι(η)μνος (1,95 τ.χλμ.), με ένα  μοναδικό κάτοικο- ένα  βοσκό- και η Πλατή (0,726 τ.χλμ.) με δύο κατοίκους.

.

Στο Αιγαίο υπάρχουν διάσπαρτα πολλά μικροσκοπικά νησιά με ελάχιστους κατοίκους. Ο Αγιος Μηνάς (2,34 τ. χλμ.), δίπλα στους Φούρνους, και το πανέμορφο νησάκι της Θύμαινας, έχει τρεις κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

                Στη Σαμιοπούλα, μισό μίλι από τη Σάμο, ζουν τέσσερα άτομα.

.

.

Στο Φαρμακονήσι (4 τ. χλμ.), 12 μίλια βορειοανατολικά της Λέρου κατοικούν δέκα άτομα.

.

Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ(Τhe line of barren islands of the Aegean)

Η Νέα Υόρκη «ανεβαίνει» στον Όλυμπο

Μια σπάνια αρχαιολογική έκθεση με τίτλο «Θεοί και Θνητοί στον Όλυμπο: Αρχαίο Δίον, η πόλη του Δία» από το Θυγατρικό Ίδρυμα Ωνάση στην πρωτεύουσα του κόσμου. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ     

.

Άνοιξη στη Νέα Υόρκη. Οι προσόψεις των θεόρατων κτιρίων αντικατοπτρίζουν τον ουρανό. Ουρανοξύστες σαν πανύψηλα βουνά. Και κόσμος, όλες οι φυλές του πλανήτη και εμείς. Έλληνες στην καρδιά του Μανχάταν, απεσταλμένοι του Δία. Γιατί ο Ολύμπιος Δίας είναι το «τιμώμενο πρόσωπο» σε μια σπάνια αρχαιολογική έκθεση με τίτλο «Θεοί και Θνητοί στον Όλυμπο: Αρχαίο Δίον, η πόλη του Δία» (Gods and Mortals at Olympus: Ancient Dion, City of Zeus), που διοργανώνεται από το Θυγατρικό Ίδρυμα Ωνάση στις ΗΠΑ και την Πανεπιστημιακή Ανασκαφή Δίου στο Olympic Tower του Ωνάσειου Πολιτιστικού Κέντρου Νέας Υόρκης.

Olympic Tower. Στο Art Wall του αίθριου του Ολυμπιακού Πύργου μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών με πολύχρωμες φόρμες σχηματίζουν μια γέφυρα με το σώμα τους σε ένα βουκολικό τοπίο. Όλυμπος. Είναι η βίντεο εγκατάσταση της εικαστικού Μαρίας Ζερβού, που θα υποδέχεται τους επισκέπτες καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης, μέχρι τις 18 Ιουνίου 2016. Με τίτλο «My Half of the Sky, My Half of the Earth» (Το δικό μου μισό του Ουρανού, το δικό μου μισό της Γης), εικόνες από το φυσικό τοπίο του Ολύμπου και ποιήματα σε διάλογο με έργο της ποιήτριας των ελληνιστικών χρόνων Τελέσιλλας μάς εισάγουν σε ένα μυστηριακό τόπο, σε ένα μυθικό χρόνο.

.

Η έκθεση. Μπαίνοντας στη σκοτεινή αίθουσα του εκθεσιακού χώρου αντικρίζεις το φωτισμένο μαρμάρινο άγαλμα του Δία Ύψιστου καθισμένου στο θρόνο του. Δεξιά του, σαν φύλακας άγγελος, στέκει ένας μαρμάρινος αετός, γλυπτό το οποίο βρέθηκε κοντά στο θεό κατά την ανασκαφή. Ήχοι του βουνού, κελαδήματα πουλιών, κελαριστά νερά συγκροτούν ένα χαλαρωτικό μουσικό υπόβαθρο που σε ταξιδεύει σε ένα μυθικό παρελθόν. Πρόκειται για τη μία από τις δύο εγκαταστάσεις του καλλιτέχνη Κώστας Ιωαννίδη με τίτλο «O rocky voice, shall we in that great night rejoice?» (Ω, βραχώδη φωνή, σε αυτή την υπέροχη νύχτα θα ευφρανθούμε;) φτιαγμένη για να πλαισιώσει τα εκθέματα με το φυσικό ηχητικό τοπίο του βουνού, προσομοιώνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο και το χώρο, εμπνευσμένο από το ποίημα του Γέιτς, «The Manand the Echo». Αριστερά, σε μια γιγαντοοθόνη, προβάλλεται ένα εξαιρετικό βίντεο-ντοκουμέντο του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Μέσα στο γαλήνιο φυσικό περιβάλλον βλέπουμε μοναδικές λήψεις του αρχαιολογικού χώρου κι ένα νεότερο Δημήτριο Παντερμαλή να κατευθύνει τις εργασίες αρχαιολόγων και εργαζόμενων στην ανασκαφή. 

Ο χρόνος έχει γυρίσει πίσω, στο 1982. Παρακολουθούμε τις εργασίες στην «Οικία του Διονύσου», τον προσεκτικό τρόπο με τον οποίο μεταφέρθηκε το εντυπωσιακό ψηφιδωτό «Θρίαμβος του Διονύσου» για να διασωθεί.

.

Ο διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης με δικαιολογημένη χαρά ξεναγεί δημοσιογράφους και επίσημους ξένους και Έλληνες προσκεκλημένους του Ιδρύματος Ωνάση. Έχει αφιερώσει τα τελευταία 45 χρόνια της ζωής του στη χτισμένη στις υπώρειες του Ολύμπου αρχαία πόλη του Δίου, καταφέρνοντας όχι μόνο να εντοπίσει με τους συνεργάτες του αρχαία κτίσματα και αντικείμενα, αλλά και «...να χαρτογραφήσουμε τις ζωές πολλών μεμονωμένων ανθρώπων ανά τους αιώνες». 

Περισσότερα από 90 εκθέματα, μαρμάρινα αγάλματα των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων που αναπαριστούν θεότητες όπως η Δήμητρα και η Αφροδίτη, κοσμήματα, κεραμικά, νομίσματα, γυάλινα αντικείμενα και εργαλεία, τα οποία χρονολογούνται από το 10ο αι. π.Χ. έως τον 4ο αι. μ.Χ., εκθέτονται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ. «Η έκθεση διερευνά τη σχέση μεταξύ της καθημερινής ζωής στο Δίον και της μυθολογικής κατοικίας των θεών στην κορυφή του. Έχει στόχο να προσφέρει στους επισκέπτες μια αίσθηση του Δίου, μέσω της παρουσίασης ορισμένων από τα σημαντικότερα ευρήματα, καθώς και να τους συστήσει στο θαύμα του φυσικού περιβάλλοντος που ενέπνευσε τους αρχαίους να διαμορφώσουν ένα ιερό κέντρο στους πρόποδες του Ολύμπου» εξηγεί.

Όπως είναι φυσικό, η έκθεση έχει προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον στην Αμερική, στον αμερικανικό τύπο και στην ομογένεια και ο Αντώνης Σ. Παπαδημητρίου, πρόεδρος και ψυχή του Ιδρύματος έχει κάθε λόγο να αισθάνεται υπερήφανος. «Αυτή η μείζονος σημασίας έκθεση σηματοδοτεί την επαναλειτουργία του εκθεσιακού χώρου του Ωνασείου Πολιτιστικού Κέντρου Νέας Υόρκης, μετά από τρία χρόνια ανακαίνισης. Ανυπομονούμε να καλωσορίσουμε το Αμερικανικό, Ελληνο-Αμερικανικό και διεθνές κοινό στο νέο μας χώρο και να φιλοξενήσουμε μια νέα σειρά εκθέσεων» υπόσχεται για το μέλλον ο κ. Παπαδημητρίου. «Λένε ότι Ιστορία είναι ό,τι θεωρούμε σωστό, από αυτά που κατανοούμε και από τις ιστορικές μαρτυρίες που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα. Προσφέρουμε αυτή την έκθεση, σαν ένα ζωντανό παράδειγμα αυτής της ρήσης. Όσο για τα υπόλοιπα καθένας μας φέρει τους δικούς του Θεούς και αναζητά το δικό του ιερό βουνό. Ακολουθώντας την πάγια παράδοσή μας, η έκθεση και οι υπόλοιπες ακαδημαϊκές και πολιτιστικές δραστηριότητές μας θα συνεχίσουν να εξερευνούν και να παρουσιάζουν την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά σε ένα ευρύτερο κοινό».

Το Ίδρυμα είναι αφοσιωμένο στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού, το ίδιο και οι άνθρωποι που δουλεύουν γι’ αυτό, η αναπληρώτρια γενική διευθύντρια Αφροδίτη Παναγιωτάκου, όλοι οι συνεργάτες σε Ελλάδα και Αμερική, η εκτελεστική διευθύντρια και διευθύντρια Πολιτιστικού Προγράμματος του Θυγατρικού Ιδρύματος Ωνάση στις ΗΠΑ Αμάλια Κοσμετάτου. «Οι εκθέσεις και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό επισκεπτών, Αμερικάνων και Ελλήνων» επιβεβαιώνει η κ. Κοσμετάτου. «Έχουμε πάντα μεγάλη κάλυψη στον αμερικάνικo τύπο, στους Νew York Times, το NPR, το Art News, το Wall Street Journal – ο δημοσιογράφος τους πέρασε 3 ώρες εδώ! Για να αναφέρω μόνο μερικά. Μάλιστα ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Holland Cotter, ο μεγαλύτερης επιρροής κριτικός τέχνης σε μια κριτική που έκανε για τους New York Times μάς συνέκρινε με το Μετροπολιτικό Μουσείο και μάλιστα ανέδειξε τον δικό μας τρόπο παρουσίασης, που είναι θεματικός με ιστορικές αναφορές, δηλώνοντας ότι τα αμερικανικά μουσεία έχουν παρά πολλά να μάθουν από τον τρόπο που παρουσιάζουμε εμείς τις εκθέσεις».

Αναθέσεις Σύγχρονης Τέχνης και Video Game
Πώς μπορείς να φτιάξεις ένα σύγχρονο έργο σε διάλογο με τις αρχαιότητες; Αυτό ήταν ένα καίριο ερώτημα, στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν δυο σύγχρονοι καλλιτέχνες, η Μαρία Ζερβού, το έργο της οποίας παρουσιάζεται στο Art Wall του Αιθρίου, και ο Κώστας Ιωαννίδης, με δύο ηχητικές εγκαταστάσεις, μια μέσα στον εκθεσιακό χώρο και μια στο φουαγιέ. «Στο περσινό φεστιβάλ Αθηνών είχα παρουσιάσει ένα έργο με τη σφυριχτή γλώσσα, την ασυνήθιστη, πανάρχαια “γλώσσα των βουνών”, ένα ρεπερτόριο σφυριγμάτων με πλήρως ανεπτυγμένο λεξιλόγιο, που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από τους ορεσίβιους σήμερα. Ανακάλυψα ότι υπάρχει αυτή η αρχαία γλώσσα – ο Συριανός Παναγιώτης Τζαναβάρης έχει φτιάξει με δικά του μέσα ένα πολιτιστικό σύλλογο στο χωριό Αντιά στη Νότια Εύβοια και προσπαθεί να τη διασώσει. Όταν η κ. Κοσμετάτου μού ζήτησε ένα νέο έργο που να έχει σχέση με το περιβάλλον και τη μυθολογία, το θεώρησα μια ευτυχή συγκυρία. Το έργο στο φουαγέ έχει τίλτο “In memory of, memory of, memory of” (Στη μνήμη τού, μνήμη τού, μνήμη τού), είναι ένα διάλογος ανάμεσα στον Νάρκισσο και στην Ηχώ μεταφρασμένο από τα ελληνικά στη σφυρικτή γλώσσα και μετά στα αγγλικά. Η ιδέα του έργου συνιστά έναν προβληματισμό για το πώς θέτουμε στρώματα ερμηνείας πάνω στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας κείμενα ποιητών, όπως ο Οβίδιος και ο W.B.Yeats, σχετικά με τον έρωτα της νύμφης Ηχούς για τον Νάρκισσο» μας εξηγεί. «Κάναμε πρόβες με τους σφυρικτές μέσα στο αρχαιολογικό χώρο».

Η δράση εξακολουθεί και έξω από την αίθουσα, παιδιά είναι συγκεντρωμένα γύρω από ένα iPad. Εξερευνούν το ειδικά σχεδιασμένο βιντεοπαιχνίδι «Secrets of the Past – Excavating the City of Zeus» (Μυστικά του παρελθόντος - Ανασκαφή στην πόλη του Δία), το οποίο δημιούργησε κατόπιν ανάθεσης η Λήδα Μαντζουράνη και ο Άλεξ Γιαννακίδης της εξειδικευμένης ελληνικής εταιρείας λογισμικού Culturplay. Το παιχνίδι, με τα ωραία γραφικά, καλεί τον παίκτη να αναλάβει το ρόλο του υπευθύνου των ανασκαφών στο Δίον, ο οποίος αποφασίζει πού και πώς θα κάνει την έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εργαλεία για να ξεθάψει τους θησαυρούς, εξετάζει τα ευρήματα σε εργαστήριο και παρουσιάζει τα αντικείμενα της ανασκαφής σε έκθεση.

.

Στιγμιότυπο από την βιντεοεγκατάσταση της Μαρίας Ζερβού, με τίτλο «My Half of the Sky, My Half of the Earth» (Το δικό μου μισό του Ουρανού, το δικό μου μισό της Γης). 

.

.

Σκηνές από το βίντεο-ντοκουμέντο του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη

.

.

.

.

.

.

.

Παλιές φωτογραφίες από τις ανασκαφές

.

Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου

.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαινιάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου

..

Η Μελίνα Μερκούρη περιηγείται στον Αρχαιολογικό Χώρο

.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου

.

Ο Κώστας και η Δάφνη Σημίτη με τον Δημήτριο Παντερμαλή.

.

Η είσοδος του εκθεσιακού χώρου του Ωνάσειου Πολιτιστικού Κέντρου Νέας Υόρκης

.

Ο Δίας Ύψιστος

.

Μαρμάρινος αετός

.

.

Υπολυμπιδία Αφροδίτη

Η έκθεση που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού - Εφορεία Αρχαιοτήτων Πιερίας, θα παραμείνει ανοιχτή έως τις 18 Ιουνίου 2016. Η έκθεση και οι εκδηλώσεις είναι, όπως πάντα, δωρεάν.

.

Ψηφιδωτό με το «Θρίαμβο του Διονύσου». Τέλη 2ου - αρχές 3ου αιώνα μ.Χ. Πέτρινες ψηφίδες. Ύψος 150 εκ., πλάτος 220 εκ. Από το Δίον. «Οικία του Διονύσου», Αίθουσα συμποσίων. Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου. 

.
Μάσκα του Σιληνού, τέλη του 2ου αιώνα μΧ.

.

Τα τέσσερα εντυπωσιακά μαρμάρινα αγάλματα που απεικονίζουν φιλοσόφους από τη Ρωμαϊκή περίοδο, στον εκθεσιακό χώρο του Ωνασείου Πολιτιστικού Κέντρου της Νέας Υόρκης.

Στην κεντρική φωτό: Ο Ύψιστος Δίας και ο αετός στον Αρχαιολογικό Χώρο του 

      Mount Olympus, the “Parthenon” of Greek Nature

.

ΔΙΟΝ: εικονική περιήγηση..