13 πίνακες του Edward Hopper ζωντανεύουν μαγικά

Και μεταφέρουν σε ένα πρόσφατο φιλμ όλη την γλυκόπικρη σαγήνη του πολύ αγαπημένου Αμερικανού ζωγράφου..

Στο πρωτότυπο έργο του Gustav Deutsch "Shirley: Visions of Reality", 13 πίνακες του δημοφιλούς, γλυκόπικρου ζωγράφου Εdward Hopper, παίρνουν ζωή και διηγούνται την ζωή μιας γυναίκας, της οποίας οι σκέψεις, οι ονειροπολήσεις και τα συναισθήματα, μάς επιτρέπουν να ρίξουμε μια λοξή ματιά σε μια περίοδο της Αμερικανικής ιστορίας 

from Jose Sarmiento

.


share:

Όσα χρειάζεται να ξέρουμε για την τέχνη του Γκωγκέν σε 5 λεπτά

Ο Πωλ Γκωγκέν (γαλλικά: Eugène Henri Paul Gauguin, Παρίσι, 7 Ιουνίου 1848 – Νήσοι Μαρκέζας, 8 Μαΐου 1903)

 

Ο Γκωγκέν, με καταγωγή από Ισπανούς αποίκους στη Λατινική Αμερική, γεννήθηκε στο Παρίσι αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην πρωτεύουσα του Περού, Λίμα. Σπούδασε στην Ορλεάνη της Γαλλίας και αμέσως μετά ταξίδεψε ανά τον κόσμο με εμπορικά πλοία και αργότερα με το Γαλλικό Ναυτικό για ένα διάστημα περίπου έξι ετών. 

Επέστρεψε στη Γαλλία το 1870, όπου και εργάστηκε ως βοηθός χρηματιστή. Παράλληλα με αυτή την ιδιότητά του, ο Γκωγκέν περνούσε μέρος του χρόνου του ζωγραφίζοντας με τον Καμίλ Πισαρό και τον Πωλ Σεζάν. Αν και οι πρώτες προσπάθειές του ήταν αδέξιες, σημείωσε σταδιακά αξιοσημείωτη πρόοδο. Την περίοδο 1876–1886, ο Γκωγκέν βρίσκονταν σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές καλλιτέχνες και συμμετείχε με έργα του στις εκθέσεις τους

Το 1884 μετακόμισε με την οικογένειά του στην Κοπεγχάγη, όπου προσπάθησε να ακολουθήσει, χωρίς όμως επιτυχία, επαγγελματική σταδιοδρομία στις επιχειρήσεις. Τελικά, επέστρεψε στο Παρίσι το 1885, αφήνοντας την οικογένειά του στη Δανία και αποφασισμένος να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Χωρίς επαρκείς πόρους επιβίωσης, η σύζυγος και τα παιδιά του επέστρεψαν στην οικογένειά της.

Την περίοδο 1886–1891, ο Γκωγκέν έζησε κυρίως στην περιοχή της Βρετάνης, όπου ζούσαν επίσης αρκετοί πειραματικοί ζωγράφοι που εντάσσονται συχνά στη λεγόμενη «Σχολή της Pont-Aven». Επηρεασμένος από τον ζωγράφο Εμίλ Μπερνάρ, ο Γκωγκέν μετάβαλε σημαντικά το ύφος της ζωγραφικής του. Τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωγραφικής του έγιναν η χρήση μεγάλων επιφανειών και έντονων χρωμάτων. 

Ο Γκωγκέν δήλωνε πλέον απογοητευμένος από τον ιμπρεσιονισμό και στράφηκε περισσότερο στην αφρικανική τέχνη και την τέχνη της Ασίας. Παράλληλα γύρω στο 1888, ήρθε σε επαφή με το έργο του Βίνσεντ βαν Γκογκ, έργο το οποίο αναγνώρισε ως ιδιαίτερα σημαντικό, και συνδέθηκε φιλικά μαζί του, τόσο ώστε να συγκατοικήσουν για 2 μήνες στην Αρλ. Εξαιτίας όμως της κατάθλιψης από την οποία έπασχαν αμφότεροι, η συγκατοίκηση αυτή κατέληξε σε έντονη διαμάχη μεταξύ τους με αποτέλεσμα ο βαν Γκογκ να κόψει μέρος του αριστερού αυτιού του, αφού προηγουμένως είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν.

Σε κακή ψυχολογική κατάσταση, ο Γκωγκέν εγκατέλειψε την Ευρώπη το 1891, για να ταξιδέψει στην Πολυνησία. Αρχικά εγκαταστάθηκε στην Ταϊτή και αργότερα στις νήσους Μαρκέζας. Εκεί πέρασε σχεδόν όλη την υπόλοιπη ζωή του, πραγματοποιώντας μόνο μία μόνον επίσκεψη στην Γαλλία. 

Τα έργα της περιόδου αυτής θεωρούνται ίσως τα καλύτερα δείγματα της εργασίας του και ξεχωρίζουν για τον έντονο συμβολισμό τους και τον πολλές φορές θρησκευτικό χαρακτήρα τους, εμφανώς επηρεασμένα από τον πολιτισμό των ιθαγενών της Πολυνησίας. Το σύνολο του έργου του Γκωγκέν και κυρίως οι πειραματισμοί του γύρω από τη χρήση των χρωμάτων, θεωρείται πως επηρέασε σημαντικά τα καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ού αιώνα και ειδικότερα τον φοβισμό.

Οι πίνακες του Γκωγκέν ανέρχονται σε εκατοντάδες. wilkipedia

Οι χειροποίητες σκιές της Λότε Ράινιγκερ

Λότε Ράινιγκερ  

Η Γερμανίδα πρωτοπόρος του animation  που γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1899.
Σκηνοθέτρια του κινηματογράφου, που δραστηριοποιήθηκε στο χώρο του κινουμένου σχεδίου. Θεωρείται από τους πρωτοπόρους των κινουμένων σχεδίων με φιγούρες σε μορφή περιγραμμάτων (Silhouete Animation), ενώ είναι εκείνη που δημιούργησε το πρώτο μουσικό κλιπ στην ιστορία του σινεμά πάνω σε μοτίβα του Μότσαρτ.

 Έφτιαχνε σιλουέτες, σχήματα δηλαδή κόβοντας μαύρο χαρτόνι με ψαλίδι, και τις τοποθετούσε σε άσπρη ή κάποια άλλη ανοιχτόχρωμη επιφάνεια. Έπειτα φωτογράφιζε κάθε μικρή κίνηση και το σύνολο αυτών των φωτογραφιών δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της κίνησης. 

Πριν ξεκινήσει την προσωπική της καριέρα, έφτιαχνε κάρτες μεσότιτλων για τις βωβές ταινίες του Πολ Βέγκενερ και η εξαιρετική δουλειά που έκανε με τους κινούμενους τίτλους στον Αυλητή του Χάμελιν (1918) την έστειλε σε ένα εργαστήριο εκμάθησης κινούμενης εικόνας, ώστε να τελειοποιήσει την τεχνική της. 

Ξεκίνησε παραγωγές μικρού μήκους από το 1919, γνώρισε τον σύντροφο της ζωής της Καρλ Κοχ, την αφρόκρεμα της γερμανικής αβάν γκαρντ τα επόμενα χρόνια, ενώ συνέχισε παράλληλα να δουλεύει και σε άλλες ταινίες, όπως τους Νιμπελούγκεν του Φριτς Λανγκ όπου έκανε σχέδια για μια εντυπωσιακή ονειρική σκηνή.

.

Το animation σιλουέτας, όπως ονομάζεται, είναι μια εξέλιξη του θεάτρου σκιών της Κίνας και γενικότερα της ανατολικής Ασίας, όπου για χρόνια ήταν ο βασικός τρόπος για περάσουν από γενιά σε γενιά λαϊκοί μύθοι της περιοχής. 

Η Ράινιγκερ εντυπωσιάστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία από αυτή την τεχνική την ίδια ώρα που οι φανταστικές ιστορίες του Μελιές και άλλων πρωτοπόρων του σινεμά, την συνεπήραν και της έδωσαν την ιδέα για αυτό το ιδιόμορφο πάντρεμα. Το μαύρο που μοιραία ακολουθούσε τους ήρωές της διατηρούσε πάντοτε το μυστήριο γύρω από αυτούς ενώ έδινε και στο υπόλοιπο περιβάλλον τον χαρακτήρα του απόκοσμου και συχνά ονειρικού, με αποτέλεσμα να κάνει αυτό ακριβώς που έκαναν και οι Ασιάτες στο θέατρό τους, να μην απομυθοποιεί δηλαδή το υλικό της λόγω της απεικόνισης και να κρατά την μαγεία παρά το πέρασμα των χρόνων. 

Όλα αυτά για να φτάσει στη στιγμή που θα μπορούσε να σηκώσει μόνη της το βάρος μιας ταινίας μεγάλου μήκους, κάτι που για τα δεδομένα του animation έμοιαζε εξωπραγματικό. 

Τελικά χρειάστηκαν 3 χρόνια και 100 χιλιάδες περίπου σιλουέτες, μια επίπονη αλλά και ταυτόχρονα κομψή και λεπτή δουλειά, στοιχεία που αποτυπώνονταν μέσα στην κίνηση τόσο έντονα που τελικά χαρακτήριζαν τις προσωπικότητες των ηρώων της. 

Οι Περιπέτειες του Πρίγκιπα Αχμέντ που ολοκληρώθηκαν τελικά το 1926, είναι η πιο διάσημη δουλειά της, αλλά και το animation που διεκδικεί τον τίτλο του πρώτου μεγάλου μήκους στην ιστορία του σινεμά. 

Η πλοκή του είναι μια συρραφή περιπετειών από τις Χίλιες και Μια Νύχτες, ενός ακόμη δηλαδή λαϊκού μύθου, πεδίο που ήταν και η βασική πηγή έμπνευσης της Ράινιγκερ σε όλη της την καριέρα, καθώς εργάστηκε πάνω σε πολλές ιστορίες της χώρας της. 

Το μαύρο που μοιραία ακολουθούσε τους ήρωές της διατηρούσε πάντοτε το μυστήριο γύρω από αυτούς ενώ έδινε και στο υπόλοιπο περιβάλλον τον χαρακτήρα του απόκοσμου και συχνά ονειρικού, με αποτέλεσμα να κάνει αυτό ακριβώς που έκαναν και οι Ασιάτες στο θέατρό τους, να μην απομυθοποιεί δηλαδή το υλικό της λόγω της απεικόνισης και να κρατά την μαγεία παρά το πέρασμα των χρόνων. 

Η ολοκλήρωση πάντως της ταινίας έφερε τη Ράινιγκερ στην δυσάρεστη θέση να αναζητά διανομέα για περίπου ένα χρόνο, ώσπου μια προβολή της ταινίας στο Παρίσι, χάρη στη βοήθεια του καλού της φίλου Ζαν Ρενουάρ, έφτανε για να γίνει σταδιακά μεγάλη επιτυχία αλλά και να αναγνωριστεί από τους κριτικούς. 

Αυτό ήταν και το κατάλληλο εφόδιο για μια μεγάλη καριέρα σε έναν τόσο συγκεκριμένο και προσωπικό κλάδο του animation. 

Η συνέχεια περιείχε μια διασκευή του Doctor Dolittle, πετυχημένη εισαγωγή της μουσικής με τη δημιουργία ενός είδους οπτικοποιημένων μουσικών κλιπ, διασκευές σε όπερες όπως η Κάρμεν το 1933 και ο Μαγικός Αυλός στην ταινία Papageno το 1935. 

Οι δύο τελευταίες δουλειές έγιναν μάλιστα στο ξεκίνημα μιας περιόδου όπου και αυτή και ο σύντροφός της γύριζαν διάφορες χώρες της Ευρώπης, καθώς φοβούμενοι την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία, έφυγαν από τη χώρα τους αλλά δε μπορούσαν να βρουν πουθενά μόνιμη άδεια παραμονής. Τους βοήθησε ξανά ο Ρενουάρ, ενώ στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έμειναν για λίγο μαζί με τον Λουκίνο Βισκόντι στην Ιταλία. 

Μετά τον πόλεμο επέστρεψαν στη Γερμανία για να ξαναφύγουν λίγα χρόνια αργότερα με προορισμό την Αγγλία, όπου εκεί μεταξύ άλλων, η Ράινιγκερ συνεργάστηκε με το BBC για τη κατασκευή ταινιών μικρού μήκους βασισμένων στα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. 

Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της, τα πέρασε στη Γερμανία όπου επέστρεψε το 1972 ως τον θάνατο της στις 19 Ιουνίου 1981, σε ηλικία 82 ετών. 

Άφησε πίσω της μια κληρονομιά περίπου 60 ταινιών, ένα κινηματογραφικό υπο-είδος το οποίο δημιούργησε, καθόρισε και ουσιαστικά στοίχειωσε καθώς λίγοι μπόρεσαν να ακολουθήσουν αυτή την πολύ κοπιαστική μέθοδο – σημαντικότερος από όλους στην εποχή μας είναι ο Μισέλ Οσελό, δημιουργός μεταξύ άλλων και του γνωστού στη χώρα μας Ο Κιρικού και η Μάγισσα. 

Δείτε στο παρακάτω μίνι ντοκιμαντέρ (The Art of Lotte Reiniger, 1970) μια από τις ελάχιστες καταγραφές της αξεπέραστης τεχνικής της, όπου με ένα ψαλίδι και μερικά κομμάτια μαύρου χαρτονιού μπορούν να δημιουργηθούν μαγικοί κόσμοι, ικανοί να μας μείνουν αξέχαστοι. 

.

SHARE: