Οι Ιάπωνες εργάτες που ζουν σε Internet Cafe

         

                       Οι "αναλώσιμες μηχανές"της Ιαπωνίας

   "Οι Πρόσφυγες"  μέσα στους θαλαμίσκους της βιομηχανικής υπερδύναμης      

Για 10 μήνες, ο Fumiya, ένας 26χρονος Ιάπωνας που δουλεύει ως σεκιουριτάς, ζει σε ένα 24ωρο ίντερνετ καφέ. Σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που μετά βίας μπορεί να χωρέσει, κάθεται σκυφτός μπροστά από μια αναμμένη οθόνη, καπνίζοντας και πίνοντας σόδα μεταξύ των βαρδιών του. Όταν είναι σε θέση να κοιμηθεί, τοποθετεί μια κουβέρτα στο κεφάλι του για να μην τον ενοχλούν τα φθοριούχα φώτα.  Ο Fumiya είναι εκεί γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει για ένα διαμέρισμα με το μισθό που βγάζει σαν ημιαπασχολούμενος. Τώρα, για ένα αντίτιμο των 15 δολαρίων/βραδιά, μένει σε ένα μικρό δωμάτιο στο καφέ και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει βρει ένα φθηνό μέρος για να μένει, αποκαλώντας το μαγαζί «καλά εξοπλισμένο» μιας και έχει ντουζιέρες και πλυντήρια.Άνθρωποι σαν τον Fumiya, που μένουν σε ίντερνετ καφέ, είναι το θέμα του νέου ντοκυμανταίρ της φωτορεπόρτερ Shiho Fukada, Net Café Refugees (Πρόσφυγες των Ίντερνετ Καφέ).Σύμφωνα με αυτό, τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας στην Ιαπωνία και η άνοδος της επισφαλούς εργασίας έχουν δημιουργήσει αναρίθμητους «πρόσφυγες» που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν για διαμερίσματα και ζουν σε αυτά τα καφέ.

                                   Ο Fumiya, την ώρα που κοιμάται

                                                         

Σύμφωνα με μια έρευνα του 2007  του υπουργείου Υγείας,Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας της Ιαπωνίας, περίπου 5400 άνθρωποι ζούσαν σε ίντερνετ καφέ μακροπρόθεσμα, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους.

Αυτοί οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο τέλος των 90s και έχουν αυξηθεί σε αριθμούς σε μεγάλο βαθμό την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ. 

Το φαινόμενο είναι μέρος μιας γενικότερης κρίσης για την εργατική τάξη στην Ιαπωνία, εν μέρει εξαιτίας της μερικής νομιμοποίησης των συμβάσεων εργασίας προσωρινής απασχόλησης το 1986, που νομιμοποιήθηκε πλήρως το 1999. 

Έκτοτε, το ποσοστό των εργατών που έχουν συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης έχει αυξηθεί στο 38%, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο συνδικάτου που μιλάει στο ντοκιμαντέρ. Με αυτό τον τρόπο οι εργολάβοι έχουν αυξήσει τα κέρδη τους, γιατί απασχολούν σαν υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης, λιγότερους από τους μισούς υπαλλήλους τους.

«Αυτή η ανοιμοιότητα οδηγεί απευθείας στην φτώχεια»

                                           Ο Fumiya κάθεται στο δωμάτιό του.

Αλλά και οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης έχουν προβλήματα. Ένας πρώης salaryman (μισθωτός απασχολούμενος σε μεγάλη εταίρεια, που ανήκει στην λεγόμενη «μεσαία τάξη»- τα λεγόμενα “white collar”) που εμφανίζεται στο φιλμ, ο Tadayuki Sakai, ζούσε σε ένα ίντερνετ καφέ για 4 μήνες. 

Προηγουμένως είχε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης σε εταιρεία πιστωτικών καρτών, αλλά έπεσε γρήγορα σε κατάθλιψη, καθώς δούλευε από 120 έως 200 ώρες υπερωρία κάθε μήνα. Ο Sakai είπε ότι δεν είχε χρόνο να πάει σπίτι και έτσι αναγκαζόταν να κοιμάται στο γραφείο εώς ώτου αρχίσει ξανά το ωράριο του. 

 Όταν οι συνάδελφοί του και το αφεντικό του άρχισαν να τον κουτσομπολεύουν και να διαδίδουν ότι είναι «αδύναμος», τελικά παραιτήθηκε.

«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι στην Ιαπωνία», μιλώντας ο ίδιος για την κατάθλιψή του. Ο Sakai έχει δίκιο. Η χώρα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας στον κόσμο, όσον αφορά τις αυτοκτονίες λόγω εργασίας. 

Στην πραγματικότητα, αυτού του τύπου οι αυτοκτονίες έχουν γίνει τόσο σύνηθες φαινόμενο, που χρησιμοποιείται μια συγκεκριμένη ορολογία: τις αποκαλούν “karōshi”, που στην κυριολεξία μεταφράζεται σαν «θάνατος από υπερβολική εργασία». Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας πέρασε σχετικό νόμο για την αποφυγή περαιτέρω “karōshi” το 2014.

Ο Tadayuki Sakai, που παραιτήθηκε από την δουλειά του όταν διαγνώσθηκε με κατάθλιψη.

Η σκηνοθέτης του φιλμ, Fukada, είπε ότι τέτοια ζητήματα στην Ιαπωνία είναι ουσιαστικά σαν 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.

«Υπάρχει τεράστια ανισομέρεια στην αγορά εργασίας όπου κάποιοι αισθάνονται ότι πρέπει να δουλέψουν μέχρι θανάτου, ενώ άλλοι δεν έχουν αρκετή δουλειά για να επιβιώσουν».
«Οι άνεργοι θέλουν να δουλέψουν οτιδήποτε κι αν είναι η δουλειά-πλήρους απασχόλησης ή όχι.

Ο λόφος των σταυρών στη Λιθουανία

Ο Λόφος των Σταυρών, Kryziu Kalnas, στην πόλη Σιαουλιάι,   της Λιθουανίας βρίσκεται σε ένα μικρό λόφο, περίπου 10 μέτρα ύψος.

Η παράδοση λέει ότι άρχισαν ν΄αφήνουν  εκεί σταυρούς μετά την εξέγερση των  Λιθουανών   εναντίον της τσαρικής Ρωσίας  και τη συντριβή τους   το 1831.

Οι συγγενείς των νεκρών ανταρτών, χωρίς να έχουν τα μέσα για να  θάψουν τους νεκρούς αντ’ αυτού, άφηναν   ένα σταυρό σε αυτό το λόφο για να τιμήσουν  τους πεσόντες.

Υπήρχαν  περίπου 200.000 σταυροί στην περιοχή, εκτός από γλυπτά και τα ιερά, φτιαγμένα  πάντα, από ξύλο με μέταλλο.

Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας της Λιθουανίας 1944-1991, ο Λόφος των Σταυρών έγινε σύμβολο της ανυπακοής ενάντια στο κομμουνιστικό καθεστώς.

Τρεις φορές οι Σοβιετικοί ισοπέδωσαν  το λόφο, αλλά μετά από κάθε φορά οι ντόπιοι  και  οι προσκυνητές έστηναν  και πάλι όρθιους τους  σταυρούς πάνω στο λόφο.

Σήμερα, οι σταυροί αριθμούν περίπου τις  εκατό χιλιάδες. Αυτό το μέρος προσελκύει πολλούς, τόσο τους ντόπιους όσο  και τους ξένους  τουρίστες. Καθώς περπατάς μεταξύ των πολυάριθμων σταυρών,  παρατηρείς ότι  μερικοί  είναι διακοσμημένοι με αφοσίωση για τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν... Μπορεί κανείς  ακόμη να ακούσει με το φύσημα του  ανέμου τις κουδουνίστρες  και τα  προσευχητάρια που είναι αναρτημένα. Αυτός ο μικρός λοφίσκος με τον  καιρό  έγινε ένα διαχρονικό έμβλημα του πόνου, της ελπίδας, της αφοσίωσης   της  πίστης  και του  αήττητου των Λιθουανών.

 

Ο  Vygandas Drazdauskas  προσεύχεται με ένα σταυρό και  ζητά υγεία για τον πατέρα του,για  επιτυχία της  φίλης  του στις εξετάσεις της, και ευχές για μια ειρηνική ζωή...

Έκκληση για τη θεία βοήθεια: Μερικοί  από τους  σταυρούς φέρουν μηνύματα προς  το Θεό.

 Η Modesta Vaisvilaite δένει ένα σταυρό στο λόφο:

Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν και πάλι στη Λιθουανία κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου, η θρησκεία ήταν  απαγορευμένη.

 
 

,

...επειδή  αψήφησαν τις απαγορεύσεις, συνέχισαν να τοποθετούν πάλι  σταυρούς... Οι σοβιετικές αρχές έβαλαν πράκτορες της KGB στην γύρω  περιοχή ώστε να σταματούν τους ανθρώπους που κατευθύνονταν στο λόφο..

 

  Όταν Το 1991,  η Λιθουανία απέκτησε πολυαναμενόμενη ανεξαρτησία της, ο λόφος αυτός καθιερώθηκε σαν μνημείο   πίστης  και   εθνικής  ταυτότητας.

Οι προσκυνητές ακόμη και σήμερα καταφθάνουν  όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας για να προσευχηθούν στο Θεό....

To μπαρόκ που έγινε ροκ.....

Κάτι περίεργο συμβαίνει   στην αίθουσα με το  «μπαρόκ» ακροατήριο που ετοιμάζεται ευλαβικά  και με τα κατάλληλα ρούχα να απολαύσει το κλασσικό κομμάτι που μόλις αρχίζουν να εκτελούν οι δύο δεξιοτέχνες του βιολοντσέλου…  Ο ρυθμός  της μουσικής ανεβαίνει  ολοένα  ανεβαίνει γίνεται ροκ και….. τα «σπάει» όλα στην κυριολεξία...

Απολαύστε το βίντεο με τα 2 Τσέλο

Δείτε εδώ το βίντεο animation
The Gift :Το Δώρο

Είμαστε τελικά ρατσιστές εμείς οι Έλληνες;

                      Ένα ενδιαφέρον πείραμα από την ActionAid

                      

Ένα κοινωνικό πείραμα που δίνει απαντήσεις σε πολλές συζητήσεις γύρω από το κατά πόσο οι Έλληνες είναι ρατσιστές, πραγματοποίησε στις 20 Φεβρουαρίου η ActionAid Ελλάς.

Στόχος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ήταν να καταγραφεί η αντίδραση των ανθρώπων τη στιγμή που ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση μπροστά στα μάτια τους.

Κάποιοι δειλιάζουν, κάποιοι υπερθεματίζουν, πολλοί σιωπούν, όμως στο τέλος φαίνεται ότι τα αποτελέσματα είναι περισσότερο ενθαρρυντικά απ΄ ότι ενδεχομένως να περίμενε κανείς.

Η κάμερα στήθηκε στο κέντρο της Αθήνας σε δύο στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης.

Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο. Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά.

Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.

Τα αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα:

• 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε,
• 2 φορές τάχθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς,
• αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις....

Με βάση τα αποτελέσματα του κοινωνικού πειράματος, ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς, δήλωσε: «Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνα της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας».Πηγή:www.reporter.gr

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Ωδή στον Βαγγέλη Γιακουμάκη...

.

 Γκράφιτι στα Ιωάννινα για τον χαμό του Γιακουμάκη. Οι κατηγορούμενοι πάντως δεν πήγαν στο δικαστήριο. Και τα ονόματα των ενόχων δεν θα τα μάθουμε ποτέ

Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις μέσα σε λίγες γραμμές τα συναισθήματα για το χαμό του παλληκαριού που  διάλεξε να φύγει αθόρυβα μέσα στη βουή και την αβεβαιότητα των ημερών. Δίχως φανφάρες και υστερίες επέλεξε να τελειώσει επιστρέφοντας με τον τρόπο του στα μούτρα του μικρόκοσμου της σχολής, τη συμπεριφορά  και τους εξευτελισμούς που του επέβαλαν.

Αν και θύμα, απαξίωσε τους θύτες του και τον περίγυρο της  μικρής κοινωνίας που ζούσε του που όλο αυτό το διάστημα παρότι γνώριζε, όχι μόνο δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά «κατάπιε» το όλο  πρόβλημα με τη γνωστή μέθοδο του «τι μας νοιάζει εμάς;»

Δε θέλουμε να ρίξουμε  όλες τις ευθύνες στους διοικούντες της σχολής που δυστυχώς φάνηκαν ανεπαρκείς και ανίκανοι να διαχειριστούν τα όσα δραματικά και επικίνδυνα συνέβαιναν εις βάρος του Βαγγέλη, από την ομάδα των «παλληκαριών» τους  «λεβέντες «Κρητικούς που βάλθηκαν σωματικά και ψυχικά να «ξεκάνουν» συλλογικά  το παιδί όπως αποδεικνύεται από αφηγήσεις άλλων συμφοιτητών του. Όμως δεν παύουν αυτές οι ευθύνες να είναι τεράστιες για τους διοικούντες. Και το αποδεικνύει το αποτέλεσμα. Ακόμη και από τις πρώτες μέρες της εξαφάνισης προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να καλύψουν το θέμα.

Δυστυχώς αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην αδιάφορη κοινωνία μας δεν πρέπει να είσαι ήρεμος μαλακός, χαμηλών τόνων, διαφορετικός από τα πρότυπα και τα «καλούπια» των άλλων. Τότε γίνεσαι αυτόματα  ο στόχος είσαι το "στερεότυπο" και πρέπει να υποφέρεις. Κι όταν δεν αντιδράς δεν  κοντράρεις, γιατί η φιλοσοφία του χαρακτήρα σου είναι διαφορετική, τότε το μένος και ο ρατσισμός εναντίον σου μεγαλώνει και η κακοποίηση συνεχίζεται. Είσαι διαφορετικός πρέπει  να πονάς πρέπει να "τελειώνουνε" με σένα. 

"Η πλάκα" που δήθεν κάνουν  εις βαρος σου στην αρχή γίνεται ένα διαρκές ανεξέλεγκτο μαρτύριο με απρόβλεπτες συνέπειες. Θέλουν να σου επιβάλουν το «πρέπει» όπως αυτοί αρρωστημένα το φαντάζονται όπως αρρωστημένα τους το  "φύτεψαν" από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Και φτάνουμε σ' ένα τέλος όχι τόσο αναπάντεχο μα προδιαγεγραμμένο από την αρχή.

Ο Βαγγέλης  ήταν δυστυχώς μόνος, χωρίς βοήθεια από  το πουθενά έφτασε στα όριά του και τα ξεπέρασε, μουντζώνοντας όλους εκείνους όλους εμας τους Φαρισαίους  που με τη σιωπή τους τη σιωπή μας, τον σκοτώσαμε τον δολοφονήσαμε και τώρα «είμαστε» συντετριμμένοι και λυπούμαστε γι΄αυτό.

Ελπίζουμε να βρεθούν όλοι οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του "εγκλήματος" και να πληρώσουν.

Ελπίζουμε να ταρακουνηθούμε όλοι και να σωθούν άλλα παιδιά από το σχολικό εκφοβισμό που δυστυχώς ζει και βασιλεύει.

Ελπίζουμε  ότι  το αίμα το Βαγγέλη να μας «ξυπνήσει» και να μας διδάξει ότι πρέπει να ανεχόμαστε «τη διαφορετικότητα» και να μας κάνει λίγο περισσότερο ανθρώπους...

H σιωπή μας  τέλος, είναι ενοχή!

Καλό σου  ταξίδι Βαγγέλη!

   pan kakos                                       "και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ"
                                                              Δ.Σαββόπουλος

 

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ (GIOCONDA'S SMILE) Manos Xadjidakis 1965 δέκα τραγούδια στο ίδιο κλίμα για ορχήστρα (ten orchestral pieces in similar mood) ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ 1η 1.Όταν έρχονται τα σύννεφα (when the clouds come) 0:00 2.Kοντέσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy) 2:28 3.Η παρθένα της γειτονιάς μου (Τhe virgin in my neighborhood) 5:20 4.Βροχή ( Rain) 8:15 5.Προσωπογραφία της μητέρας μου (Portrait of my mother) 10:33 ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ 2η 6.Το κονσέρτο (The concerto) 13:25 7.Ο κ. Νολλ ( Mr. Κnoll) 16:58 8.Οι δολοφόνοι ( The assassins)20:15 9. Βραδινή επιστροφή (Returning in the evening) 22:12 10.Χορός με τη σκιά μου (Dance with my own shadow) 24:47

1965

σκέψεις.....

                     Δεν βλέπω

Δεν ρωτώ αν τα πλοία άραξαν
Δεν ρωτώ αν πείνασαν πολλοί
Δεν ρωτώ αν αγάπησαν τόσοι
Δεν ρωτώ αν συνουσιάστηκαν μόνοι τους.
Μόνο κοιτώ τη σκόνη για να για να καθαρίσω
τη μορφή μου
που τόσο παράλογα χρωμάτισαν..
πκ 1981

                       

Κι όμως είναι έτσι
Είπες τότε, εκείνο το "διψώ'
κι έγινες ο επαναστάτης που έτρεχες να ενώσεις
το ηρωικό σου παραλήρημα
μέσα στη δίνη της φυγής σου.

Εσύ, που αγαπούσες το τέλος
και μισούσες τα συννεφιασμένα ξεκινήματα.

Τώρα.....που βρίσκεσαι μέσα στα μονοπάτια
της "νομιμόφρονης" λογικής σου,
ζητάς απεγνωσμένα τον "επαναστάτη" που 
άφησες  σκόπιμα να πεθάνει,
μέσα στην επαναστικότητα 
της άβουλης τακτικής σου..
πκ 1981

Milo Manara - Storia dell'Umanità H Ιστορία της Ανθρωπότητας

 Milo Manara

Τα έργα  του είναι περιζήτητα από συλλέκτες  της τέχνης του κόμικς , στη διεθνή σκηνή. 

 Θεωρείται ως ένας από τους εν ζωή,  μεγαλύτερους καλλιτέχνες κόμικς...

Σεξ, πόλεμος για να κερδίσεις το σεξ, περισσότερο πόλεμο για να κερδίσεις πλούτη να έχεις περισσότερο σεξ.

.

Βιογραφικό
Milo Manara Εδώ!!