Το
παρακάτω κείμενο είναι από το αφήγημα του Τσέχοφ «Ενας αριθμός».
«Φώναξα στο γραφείο μου την Ιουλία, δασκάλα των παιδιών μου, για να την πληρώσω.
- Συμφωνήσαμε για 30 ρούβλια το μήνα.
- Για 40...
- Για 30, εγώ πάντοτε 30 ρούβλια δίνω στις δασκάλες. Εχεις δύο μήνες...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες.
- Δύο μήνες. Εχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές και τρεις γιορτές που δεν δούλεψες, 12 ρούβλια το μήνα. Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν έκανες μάθημα. Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό, δώδεκα και εφτά δεκαεννιά, τα αφαιρούμε, άρα μένουν 41 ρούβλια. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του, δύο ρούβλια. Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του, βγάζουμε άλλα 10 ρούβλια. Αλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα 10 ρούβλια.
- Οχι...
- Το 'χω σημειώσει!
- Βγάζουμε 27 ρούβλια, μας μένουν 14.
- Εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα τρία ρούβλια...
- Δεν τα είχα σημειώσει αυτά, άρα μας μένουν 11.
Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
- Γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, εγώ σε έκλεψα! Και μου λες ευχαριστώ; Πάρε τα 80 σου ρούβλια, τα είχα έτοιμα και σου έκανα φάρσα, αλλά γιατί δεν φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτόν τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι;».
«Φώναξα στο γραφείο μου την Ιουλία, δασκάλα των παιδιών μου, για να την πληρώσω.
- Συμφωνήσαμε για 30 ρούβλια το μήνα.
- Για 40...
- Για 30, εγώ πάντοτε 30 ρούβλια δίνω στις δασκάλες. Εχεις δύο μήνες...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες.
- Δύο μήνες. Εχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές και τρεις γιορτές που δεν δούλεψες, 12 ρούβλια το μήνα. Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν έκανες μάθημα. Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό, δώδεκα και εφτά δεκαεννιά, τα αφαιρούμε, άρα μένουν 41 ρούβλια. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του, δύο ρούβλια. Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του, βγάζουμε άλλα 10 ρούβλια. Αλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα 10 ρούβλια.
- Οχι...
- Το 'χω σημειώσει!
- Βγάζουμε 27 ρούβλια, μας μένουν 14.
- Εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα τρία ρούβλια...
- Δεν τα είχα σημειώσει αυτά, άρα μας μένουν 11.
Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
- Γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, εγώ σε έκλεψα! Και μου λες ευχαριστώ; Πάρε τα 80 σου ρούβλια, τα είχα έτοιμα και σου έκανα φάρσα, αλλά γιατί δεν φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτόν τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου