Αφιέρωμα στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ -στο Σπίτι της Κύπρου

                                                           

Το Σπίτι της Κύπρου και το περιοδικό ΝΕΟ ΕΠΙΠΕΔΟ για τον λόγο και τα εικαστικά, θα πραγματοποιήσουν την Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου 2013, στις 20.00, στο Σπίτι της Κύπρου, Ξενοφώντος 2^Α Σύνταγμα, εκδήλωση αφιερωμένη στην ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Θα μιλήσουν, ο Αλέξης Ζήρας, Πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων, κριτικός λογοτεχνίας, ο Γιώργος Θεοχάρης, ποιητής, εκδότης του περιοδικού Εμβόλιμον, η  Αθηνά Παπαδάκη, ποιήτρια και ο Μάνος Στεφανίδης, Επίκουρος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κριτικός τέχνης.Ποιήματα θα διαβάσει η ποιήτρια και ο ηθοποιός Κίμωνας Ρηγόπουλος.

EΔΩ!O Θάνος Ανεστόπουλος μελοποιεί, με αυτοσχεδιαστική διάθεση, ποίηση της ΚατερίναςΑγγελάκη-Ρουκ. Μαζί του στο μουσικό πριόνι ο Νίκος Γιούσεφ. 

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ  ΕΚΔΗΛΩΣΗ

 

ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Επειδή με τη δική μου γλώσσα                                                                  Στον Π.Σ 

δεν μπορώ να σ’ αγγίξω                                                       

μεταγλωττίζω το πάθος μου.                                                 

Δεν μπορώ να σε μεταλάβω

και σε μετουσιώνω,

δεν μπορώ να σε ξεντύσω

έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.

Στα φτερά σου από κάτω

δεν μπορώ να κουρνιάσω

γι’ αυτό γύρω σου πετάω

και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.

Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω

πώς ξανοίγεσαι

γι’ αυτό μες στις γραμμές σου

ψάχνω συνήθειες

τα φρούτα π’ αγαπάς

μυρουδιές που προτιμάς

κορίτσια που ξεφυλλίζεις.

Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά

εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου

για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.

Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία

κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου

και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο

ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.

Επειδή δεν έπρεπε ποτέ

ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας

και να γράψω αυτό το ποίημα

τον γκρίζο ουρανό διαβάζω

σε ηλιόλουστη μετάφραση.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Ρόδος, 16/3/02 ΕΠΟΧΗ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑΣ» Από τη συλλογή "Η ανορεξία της ύπαρξης" (2011) Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώλη αντίπαλος είναι του πάθους εχθρός της συμπόνιας. Τα ζώα που με ημέρευαν -όλα τ' αγαπούσα- σέρνονται τώρα σαν φίδια στέκονται σαν αρπαχτικά με γουρλωμένα μάτια και μήνυμα μου στέλνουν πως ό,τι ζει δεν είναι πάντα για καλό κι ό,τι πεθαίνει δεν είναι πάντα απελπισία. Οι άντρες με τα προκλητικά παντελόνια υφάσματα τεντωμένα με φαντασία ελαφρά αξύριστοι με την έξυπνη ματιά που μεταμορφωνόταν σε κτηνώδη και χυνόταν πηχτή στα λευκά σεντόνια βουλιάζουν στα μουχλιασμένα νερά της μνήμης κι ούτε λίγη συμπάθεια δεν αφήνουν πίσω τους λίγο δέος για τα κατορθώματά τους. Και οι γυναίκες, οι φιλενάδες, που μαζί πλέκαμε τον ιστό της ζωής γελάγαμε με κάθε στραβο-βελονιά κι άνθιζαν τα απόρρητα μυστικά στα λαμπερά χείλη μας εμείς, που στα σπλάχνα μας νιώθαμε την παρουσία μας στη γη σημαντική ακόμη κι αν μόλις είχε βροντήξει πίσω του την πόρτα «εκείνος», έγιναν κουραστικές κυρίες με εμμονές, μανίες νοικοκυροσύνης ή απελπισμένες κινήσεις για να προλάβουν το τελευταίο τρένο της διασημότητας. Αλλά τη φοβερότερη αντιπάθεια τη νιώθεις για κείνον που τα νιώθει όλ' αυτά λες κι ήταν αυτός κάποιο ανώτερο ον λες κι είχε φτερά και πετούσε πάνω από νεκρούς φιλοδοξίες και απορρίμματα λες κι ήταν ο δικός σου εαυτός λιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός. Πηγή: www.lifo.gr ΕΠΟΧΗ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑΣ» Από τη συλλογή "Η ανορεξία της ύπαρξης" (2011) Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώλη αντίπαλος είναι του πάθους εχθρός της συμπόνιας. Τα ζώα που με ημέρευαν -όλα τ' αγαπούσα- σέρνονται τώρα σαν φίδια στέκονται σαν αρπαχτικά με γουρλωμένα μάτια και μήνυμα μου στέλνουν πως ό,τι ζει δεν είναι πάντα για καλό κι ό,τι πεθαίνει δεν είναι πάντα απελπισία. Οι άντρες με τα προκλητικά παντελόνια υφάσματα τεντωμένα με φαντασία ελαφρά αξύριστοι με την έξυπνη ματιά που μεταμορφωνόταν σε κτηνώδη και χυνόταν πηχτή στα λευκά σεντόνια βουλιάζουν στα μουχλιασμένα νερά της μνήμης κι ούτε λίγη συμπάθεια δεν αφήνουν πίσω τους λίγο δέος για τα κατορθώματά τους. Και οι γυναίκες, οι φιλενάδες, που μαζί πλέκαμε τον ιστό της ζωής γελάγαμε με κάθε στραβο-βελονιά κι άνθιζαν τα απόρρητα μυστικά στα λαμπερά χείλη μας εμείς, που στα σπλάχνα μας νιώθαμε την παρουσία μας στη γη σημαντική ακόμη κι αν μόλις είχε βροντήξει πίσω του την πόρτα «εκείνος», έγιναν κουραστικές κυρίες με εμμονές, μανίες νοικοκυροσύνης ή απελπισμένες κινήσεις για να προλάβουν το τελευταίο τρένο της διασημότητας. Αλλά τη φοβερότερη αντιπάθεια τη νιώθεις για κείνον που τα νιώθει όλ' αυτά λες κι ήταν αυτός κάποιο ανώτερο ον λες κι είχε φτερά και πετούσε πάνω από νεκρούς φιλοδοξίες και απορρίμματα λες κι ήταν ο δικός σου εαυτός λιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός. Πηγή: www.lifo.gr ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ  ΕΚΔΗΛΩΣΗ Η Σοφία Φιλιππίδου διαβάζει Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ στο LiFO.gr