Η Ελλάδα του 1950-1965 η καθημερινή ζωή, τα πρώτα εργοτάξια, η μετανάστευση,ο πόλεμος της Κορέας…

            

Ο Εμφύλιος μόλις έχει τελειώσει. Οι άνθρωποι, μέσα σ' αυτή τη χαώδη κατάσταση, προσπαθούν να οργανώσουν τη ζωή τους.

Ο αγώνας γίνεται για ένα πιάτο φαΐ, για ένα τρύπιο παντελόνι ή φουστάνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια, που είχαν βαρεθεί να πηγαινοέρχονται στον τσαγκάρη.

Για να βρεθούν όμως κι αυτά, ο αγώνας γίνεται κυρίως για τη δουλειά, για το μεροκάματο.

Οι διάφορες συντεχνίες , συγκεντρωμένες σε γνωστά στέκια, περίμεναν από τα ξημερώματα τους εργολάβους, αλλά και απλούς ιδιώτες,  για να τους δώσουν δουλειά.

Η διαπραγμάτευση σκληρή, αδυσώπητη, απάνθρωπη μερικές φορές!

Οι ανειδίκευτοι και τα παιδάκια, στις δουλειές του ποδαριού ..(Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε κι αυτά...)

 Κάλτσες, τσατσάρες, πιαστράκια, καθρεφτάκια, ξυραφάκια και ότι χωρέσει ο νους σου, που να μπορεί όμως να χωρέσει, σ' ένα τελάρο κρεμασμένο από το λαιμό.

Σ' όλους αυτούς, μπορείς να προσθέσεις και τους χιλιάδες επαρχιώτες, που έφταναν κάθε μέρα με τρένα και λεωφορεία, εγκαταλείποντας τα χωριά τους, με την ελπίδα μιας καινούργιας ζωής.(Τώρα, πάλι κάποιοι δειλα-δειλά  αδειάζουν τις πόλεις  ξαναγυρνώντας  ξανά στη  "μαμά" επαρχία)

 Η εσωτερική μετανάστευση  κράτησε χρόνια και χρόνια, ώσπου η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας, γίνουν τα σημερινά τέρατα, που όλους μας δυναστεύουν.

Τα τεφτέρια των τσαγκάρηδων, των ραφτάδων και πιο πολύ των μπακάληδων, έπαιρναν κάθε μέρα φωτιά.(Ti τραγικό να ξανάρχονται και  πάλι στις μέρες μας σε μεγαλύτερη έκταση)

«Μισή οκά ζάχαρη, μισή ρύζι, ψωμί και . γράφτα!».(Σήμερα κάποιοι φεύγουν αφήνοντας "φέσια"...

Οι δρόμοι  χωμάτινοι, νερό από τις βρύσες στις γωνιές των τετραγώνων και ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο για το ένα τρίτο των Ελλήνων!(Σήμερα το ρεύμα το κόβει η ΔΕΗ και είναι πάλι στο σκοτάδι, γιατί αδυνατούν να το πληρώσουν)

Και τέλος η εξωτερική  μετανάστευση  με τα υπερωκεάνεια για ένα καλύτερο αύριο…(Που συμβαίνει και στις μέρες μας με αεροπλάνα και με  τρένα από νέους  επιστήμονες και οικογενειάρχες).

 Κι ο πόλεμος της Κορέας με τις ευλογίες της τότε άρχουσας τάξης..Άραγε πόσοι απ΄αυτούς γύρισαν;

 Δεν είναι φάρσα ..Η ίδια στορία  που επαναλαμβάνεται και σήμερα, δίχως περιορισμούς και πειρασμούς, με άλλα όμως σκηνικά  -πιο σύγχρονα πιο σκληρά-αλλά μ' ένα μέλλον αβέβαιο και αδυσώπητο χωρίς ελπίδα αυτή τη φορά μέσα σε μια κατάσταση "πολιορκίας".