Τα πρώτα ονόματα των συνοικιών της Αθήνας

Τα Κατσικάδικα, η Μαγκουφάνα, τα Θυμαράκια και τα Αλώνια, μια αγνώριστη Αθήνα με τα πρώτα της ονόματα.
.

Τα πρώτα σπίτια στο Κολωνάκι χτίστηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα. Αθηναίοι και επαρχιώτες έχτιζαν σπίτια κοντά στα ανάκτορα ανάμεσα σε αμπελώνες, στάνες και χωράφια. 

Πολύ πριν η κοσμικότητα χαρακτηρίσει την περιοχή, ο μεγάλος βοσκότοπος κάτω από τον Λυκαβηττό ονομαζόταν «Κατσικάδικα». 

Εκεί που βρίσκεται σήμερα η Δεξαμενή δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Μάλιστα τα κατσίκια τους, ήταν οι ένοχοι της πρώτης δενδροφύτευσης του Λυκαβηττού αφού δεν άφησαν κυριολεκτικά ... φύλλο.

Κοπάδι στο Κολωνάκι

Ενώ τα αρβανίτικα τοπωνύμια χάνονται και τα Λιόσια γίνονται  Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία, οι Κουκουβάουνες όπως ακόμα τις αποκαλούν οι παλιοί, γίνονται Μεταμόρφωση.  

Πρόκειται για τον εργατικό συνοικισμό στη δυτική περιφέρεια του βορείου τομέα της Αθήνας, στους πρόποδες της Πάρνηθας, ο οποίος εξυπηρετείται συγκοινωνιακά κυρίως μέσω της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας.

Το Ελληνικό λεγόταν Λοιμικό. Οφείλει το όνομά του σε ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε εκεί μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Πρόκειται για αρχαίο δήμο της Αττικής.

Στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ, όταν εκπόνησαν το πρώτο σχέδιο πόλης, στην  πλατεία που υπάρχει σήμερα έξω από το σταθμό του Θησείου, βλέπει κανείς αλώνια. 

Τα Αλώνια είχαν δώσει το όνομά τους σε όλη την περιοχή που σήμερα βρίσκεται το δημοφιλές Θησείο. 

Κατά τα νεότερα χρόνια στην Πλατεία του Θησείου κάθε Δευτέρα, γινόταν το αλογοπάζαρο. Σ΄αυτό το παζάρι συνωστίζονταν όσοι ήθελαν να πουλήσουν ή να αγοράσουν άλογα και γαϊδούρια.

Θησείο 1917

Τα δεύτερα Κατσικάδικα της Αθήνας υπήρχαν στα Κάτω Πετράλωνα.  Η συνοικία των Κάτω Πετραλώνων πέριξ της Αγίας Αικατερίνης, τις προηγούμενες δεκαετίες ονομάζονταν «Τα Κατσικάδικα», λόγω του πλήθους των στανών που υπήρχαν στην περιοχή. 

Μάλιστα οι βοσκοί με τις κατσίκες τους μαζί, έπαιρναν γύρα όλη την Αθήνα και πωλούσαν το γάλα τους, που το άρμεγαν επί τόπου. Από το 1920 το γεγονός αυτό για λόγους δημοσίας υγείας, απαγορεύτηκε  αυστηρώς. Στην συνοικία επίσης των Κάτω Πετραλώνων υπήρχε πλήθος από βουστάσια.

Το Γεράνι, είναι η περιοχή κάτω από την κεντρική αγορά της Αθήνας. Υπάρχει η οδός Γερανίου, αλλά λίγοι ξέρουν ότι οι γερανοί που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί Αθηναίοι για να αντλούν νερό από τα πηγάδια που βρίσκονταν στην περιοχή. Σήμερα είναι το τρίγωνο ανάμεσα στην Αθηνάς, την Πειραιώς και την Ευριπίδου. Στα στενά της υπάρχει η σημερινή Κινέζικη αγορά της Αθήνας.

Το όνομα «Μαγκουφάνα», η σημερινή Πεύκη, προέρχεται και ετυμολογικά από την παραφθορά του ονόματος της βυζαντινής οικογένειας Μαγκαφά, των οποίων οι απόγονοι είχαν κατοικήσει την περιοχή. 

Μία άλλη εκδοχή είναι εκείνη που ξεκίνησε το 1843 όταν ο ευρισκόμενος στην Αθήνα περιηγητής Ραούλ Μαλέρμπ διέδιδε κατά την άποψή του ότι τελικά το όνομα προήλθε από κάποια «Μαγκούφα Άννα» η οποία κατοίκησε στην περιοχή μόνη της πιθανόν κωφή και άρρωστη από φυματίωση προκειμένου να θεραπευθεί, όπου και τελικά τα κατάφερε και επέζησε στην περιοχή μέχρι τον θάνατό της. Υπάρχουν αναφορές σε επιτύμβια πλάκα, της «Άννας της Μαγκούφας» που βρίσκονταν μέσα στο κτήμα Αργύρη.

Μαγκουφάνα

Το σημερινό Μικρολίμανο, άλλαξε πολλά ονόματα στην διάρκεια της ιστορίας του. Με το όνομα Φανάρι φέρονταν κατά τους βυζαντινούς χρόνους πιθανώς από την ύπαρξη φάρου ή φανού στην είσοδό του. 

Τουρκολίμανο λέγονταν από τους χρόνους της ελληνικής επανάστασης του 1821 και μετά, ενώ λιμένας Κουμουνδούρου λεγόταν στους νεότερους χρόνους επειδή στο νότιο άκρο του υπήρχε η έπαυλη του Κουμουνδούρου μετά την κατεδάφιση της οποίας ανεγέρθηκε ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος. 

Το 1925 η ειδική επιτροπή που συστάθηκε τότε για την διόρθωση τοπωνυμιών και σημείων του Πειραιά ονομάτισε επίσημα τον λιμένα αυτόν επαναφέροντας την αρχαία ονομασία Λιμένας Μουνιχίας. 

Η νέα όμως ονομασία δεν κατάφερε να καθιερωθεί, λόγω του κακόηχου στη νεοελληνική, έναντι του επικρατέστερου Τουρκολίμανο, ενώ το 1967 καθιερώθηκε το όνομα Μικρολίμανο.

Τουρκολίμανο

Κακοσάλεσι είναι η παλαιότερη ονομασία της περιοχής της Αττικής Αυλώνας.  Η αρχαία ελληνική ονομασία του χωριού είναι Αυλών που σημαίνει "πέρασμα". 

Το όνομα Αυλών διασώζεται σε μαρμάρινη αναθηματική πλάκα αφιερωμένη στο Θεό Διόνυσο τον Αυλωνέα. Η λέξη Σάλεσι, Σαλισάτι που σημαίνει "πέρασμα" είναι λατινική και με αυτήν μεταφράστηκε η λέξη Αυλών στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. 

H ονομασία Κακοσάλεσι έμεινε από τα χρόνια της τουρκοκρατίας επειδή ακριβώς ο υπερκείμενος της σημερινής κωμόπολης ορεινός όγκος αποτελούσε παρατηρητήριο και ορμητήριο των επαναστατών κλεφτών με συνέπεια ν΄ αποτελεί κακό πέρασμα για τους Τούρκους. 

Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε ως επίσημη ονομασία του οικισμού μέχρι το 1927 οπότε ο οικισμός ανέκτησε την αρχαία του ονομασία Αυλών (ο Αυλώνας) από τη μακρόστενη κοιλάδα που υφίσταται προ αυτού την οποία διαρρέει ο Ασωπός ποταμός.

Κακοσάλεσι

Η σημερινή Αμφιθέα είχε την ονομασία Βουρλοπόταμος. Η ονομασία Βουρλοπόταμος που είχε η συνοικία κατά την χρονική περίοδο 1950-1960 οφείλεται στο ρέμα που διέσχιζε την περιοχή . 

Το ρέμα αυτό διέσχιζε την οδό Τυρταίου - Γοργοποτάμου ( η ονομασία έχει προέρθει από το ρέμα) - Λ. Αμφιθέας και Αγίας Κυριακής. Εκβάλει στο Δέλτα Φαλήρου. Σήμερα το ρέμα δεν υπάρχει στην παλαιά μορφή καθώς πάνω σε αυτό χτίστηκαν πολυκατοικίες αλλά συνεχίζει να ρέει υπογείως .

Τα προσφυγικά του Νέου Κόσμου που κατοικούνται και βρίσκονται σε καλή κατάσταση και σήμερα όριζαν την περιοχή του σημερινού Νέου Κόσμου, που ονομαζόταν Δουργούτι. Οι πολυκατοικίες αυτής της εποχής χτίστηκαν τη δεκαετία του 60 για να αντικαταστήσουν τα  παραπήγματα που στέγαζαν από το 1922 τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη.

 Δουργούτι

Χαυτεία ονομάστηκαν τα οικοδομικά τετράγωνα γύρω από το καφεκοπτείο του Λουμίδη, στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Αιόλου. 

Την ονομασία διατηρούν μέχρι σήμερα και πήραν το όνομά τους από το  το καφενείο του Ιωάννη Χάφτα. «Δεν ζη κανείς εις τας Αθήνας αν δεν περνά μίαν τουλάχιστον ώραν την ημέραν εις τα Χαυτεία. Είναι πράγματι το κέντρον, η καρδιά των Αθηνών», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.

Μπύθουλας: Μπούθουλα ή Μπύθουλα ονόμαζαν οι παλιοί Αθηναίοι μια γειτονιά του Κολωνού, όπου λίμναζαν στάσιμα νερά σε ξεροπόταμο. Το όνομα της γειτονιάς όπου έμενε η Μαντάμ Σουσού κάνει ωραία ηχητική αντίθεση με τον Βούθουλα, τη γειτονιά δίπλα στην Αγία Φωτεινή. Υπάρχει η λαϊκή έκφραση «ο Βούθουλας κι ο Μπούθουλας» όπως λέμε «λαός και Κολωνάκι».

Το Βατραχονήσι ήταν νησί του ποταμού Ιλισού, στη σημερινή ομώνυμη συνοικία του Παγκρατίου στην Αθήνα. Αποτελούσε μια κατάφυτη επίπεδη λωρίδα γης ανάμεσα στις δύο όχθες του ποταμού που διασχίζει σήμερα υπόγεια τη πόλη. Το Βατρανονήσι εκτεινόταν από το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο του Ζαππείου μέχρι το Προεδρικό Μέγαρο. 

Η ευρύτερη περιοχή σήμερα είναι γνωστή ως Μετς. Στη νησίδα αυτή, υπήρχαν ιερά της αρχαιότητας και χριστιανικοί ναοί. Στα νεότερα χρόνια η περιοχή ήταν αδόμητη, μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1870 που κατασκευάστηκε το θέατρο του "Παραδείσου", το πρώτο θέατρο στην Αθήνα, ενώ αργότερα λειτούργησαν καφωδεία.

SHARE:

απεικονίσεις

Η "κρυμμένη" πόλη της Μονεμβασιάς

Η ομορφότερη κρυμμένη πόλη του κόσμου είναι Ελληνική. Βρίσκεται σφηνωμένη στις πλαγιές ενός τεράστιου βράχου.Σε αφιέρωμα που έκανε η Huffington Post στις ωραιότερες κρυμμένες πόλεις του κόσμου, αναφέρει για την Μονεμβασιά: «Ανακαλύψαμε αρκετές κρυμμένες πόλεις. Καμία όμως από αυτές δεν αποδείχθηκε τόσο όμορφη όσο η Μονεμβασιά στην Ελλάδα».

                    

Ένας τεράστιος βράχος ύψους 300 μέτρων, γυμνός και απότομος.

Σε μία από τις πλαγιές του βρίσκεται σφηνωμένη μια μεσαιωνική πολιτεία ζωσμένη από τείχη, επάλξεις και πύργους.. το περίφημο κάστρο της Μονεμβασιάς.

.

H Μονεμβασιά είναι ένας τόπος απαράμιλλης ομορφιάς αλλά και εξαιρετικής ιστορικής σημασίας.

Το έτος 375 μ.Χ. ένας μεγάλος σεισμός είχε ως αποτέλεσμα να αποσπαστεί ο βράχος από τη ξηρά. Η ιδιαιτερότητα του βράχου που μοιάζει να είναι έτοιμος να σαλπάρει, θα τον κάνει απροσπέλαστο ιδιαίτερα από την νοτιοανατολική πλευρά του.

Γι’ αυτό και πολύ γρήγορα θα χτιστεί εκεί κάστρο από τους κυνηγημένους Λάκωνες που υποφέρουν από τις επιδρομές των βαρβάρων. Τα τείχη του κάστρου δείχνουν αδιαπέραστα ακόμα και σήμερα και προκαλούν δέος στους επισκέπτες.

Ο Γιάννης Ρίτσος παρομοίωσε εύστοχα το βράχο της Μονεμβασιάς με πέτρινο καράβι

Στο κάστρο μένουν μόνιμα 10-20 οικογένειες, από τη γέφυρα όμως που τον ενώνει με τη στεριά χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο περνούν την πύλη του.

Είναι σαν να μπαίνεις στη μηχανή του χρόνου.

Θα μεταφερθείς σε μία άλλη εποχή και θα ξαναζήσεις σκηνές από μάχες του παρελθόντος απλά και μόνο παρατηρώντας τα σημάδια από τα βόλια στην είσοδο, προίκα κάποιας πολιορκίας ή περπατώντας στα ακανόνιστα δρομάκια της μεσαιωνικής πολιτείας και στα περάσματα με τις ψηλές καμάρες.

Φτάνοντας θα περιπλανηθείς στη Κάτω Πόλη. Αυτή όμως που χτίστηκε πρώτη είναι η Επάνω Πόλη στη κορυφή του βράχου, όπου κατοικούσαν οι άρχοντες και ήταν η έδρα των διοικητικών υπηρεσιών.

Η Επάνω Πόλη είναι πια ερημωμένη, δεσπόζει όμως ο ναός της Αγίας Σοφίας και διασώζονται οι τρεις εντυπωσιακών διαστάσεων κοινόχρηστες στέρνες.

Από την άλλη, η Κάτω Πόλη με τα δαιδαλώδη δρομάκια της θυμίζει μικρό λαβύρινθο, ενώ τα σπίτια λόγω έλλειψης χώρου μοιάζουν να καβαλάνε το ένα πάνω στο άλλο. Θα εντυπωσιαστείς από την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Το κεντρικό καλντερίμι είναι γεμάτο τουριστικά μαγαζιά, ρεσεψιόν ξενώνων και εστιατόρια.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά που αρχίζουν αριστερά μετά το μικρό τούνελ της πύλης και θα βρεθείς στο σπίτι του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, με τη βεράντα που κρέμεται πάνω από το Μυρτώο πέλαγος.

Στη συνέχεια θα χαθείς ξανά και ξανά στα λιθόστρωτα δρομάκια με τα αρχοντικά, θα θαυμάσεις τις βυζαντινές εκκλησίες (40 τον αριθμό με την καθεμία να έχει τη δική της ιστορία και ατμόσφαιρα) και θα μπεις στην εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού αλλά και στο αρχαιολογικό μουσείο που στεγάζεται στο διατηρητέο κτήριο μουσουλμανικού τεμένους.

Σίγουρα αξίζει να δεις την ερημωμένη Επάνω Πόλη μέσω του πέτρινου στριφογυριστού ανηφορικού μονοπατιού (η ανάβαση διαρκεί περίπου 20 λεπτά).

Εντύπωση προκαλεί η ανεπανάληπτη θέα και από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας που έχτισε η γυναίκα του αυτοκράτορα Ανδρόνικου σε ανάμνηση του λαμπρού ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

Έξω από το κάστρο υπάρχει ο γραφικός νέος οικισμός της Μονεμβασιάς, με σημαντική τουριστική κίνηση και πολλές επιλογές για φαγητό και διασκέδαση.

Τα πέτρινα σπίτια, οι βυζαντινές εκκλησίες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα αρχοντικά με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τα ισχυρά τείχη της ανέγγιχτης από το χρόνο, αλλά ζωντανής και κατοικημένης κάτω πόλης μεταφέρουν τον επισκέπτη σε εποχές που η Μονεμβασιά ήταν ένα από τα σημαντικότερα κάστρα της Πελοποννήσου, κέντρο εμπορίου και τόπος ιστορικών μαχών.

SHARE:

Kυνηγοί μετάλλων που βγάζουν το ψωμί τους στα ραδιενεργά ερείπια του Τσερνόμπιλ

Αποσυναρμολογούν τον εγκαταλελειμμένο εξοπλισμό, σιδηροδρομικές γραμμές και μεταλλικές εγκαταστάσεις, καθαρίζουν με αμμοβολή κάθε ακτινοβολημένο υλικό και καταναλώνουν πολλή βότκα.

Η έκρηξη του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ κάλυψε μια τεράστια έκταση της δυτικής Σοβιετικής Ένωσης με ραδιενεργό ρύπανση. Τριάντα χρόνια αργότερα, 4.200  τετραγωνικά χιλιόμετρα της βόρειας Ουκρανίας και της νότιας Λευκορωσίας παραμένουν έρημα εκτός από την πιο σκληρή άγρια ​​φύση, μια μικρή κοινότητα ηλικιωμένων πολιτών και βιομηχανικούς εργάτες, κάποιοι από τους οποίους περιπλανώνται στην ύπαιθρο αναζητώντας ραδιενεργό μέταλλο.

 

Ένας εργάτης καθαρίζει με αμμοβολή, ραδιενεργό μέταλλο

 Γερανοί, περιμένουν την αποσυναρμολόγηση τους

Οι εργάτες αποσυναρμολογούν τον εγκαταλελειμμένο εξοπλισμό, σιδηροδρομικές γραμμές και μεταλλικές εγκαταστάσεις, καθαρίζουν με αμμοβολή κάθε ακτινοβολημένο υλικό και καταναλώνουν πολλή βότκα. «Υπάρχει αυτή η πεποίθηση ότι η βότκα καθαρίζει τα πάντα», λέει ο Pierpaolo Mittica, ο οποίος πέρασε δύο μήνες μαζί με τους κυνηγούς μετάλλων για τη σειρά φωτογραφιών του «The Radioactive Gold of Chernobyl».

Εργάτης ετοιμάζεται για ντους μετά το τέλος της δουλειάς του  

 

Μισοβυθισμένα πλοία που θα αποσυναρμολογηθούν στο λιμάνι

 

Ραδιενεργός σκόνη στο εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων

Το Τσερνόμπιλ εξερράγη στις 26 Απριλίου 1986 σε μια καταστροφή που ανάγκασε 200.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Όλες οι πόλεις παραμένουν άδειες σε μια απομονωμένη ζώνη που εκτείνεται μέχρι 100 χιλιόμετρα από το εργοστάσιο. 

Οι εξερευνητές άρχισαν να λεηλατούν την περιοχή για πολύτιμα αντικείμενα και, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, έχουν ανακτήσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο τόνους μετάλλου. Η ουκρανική κυβέρνηση χορήγησε τελικά άδειες σε εταιρείες ανακύκλωσης, οι οποίες απολυμαίνουν τα απορρίμματα και τα πωλούν σε όλη την Ευρώπη. 

Ένας εργάτης μεταφέρει μέταλλα για ανακύκλωση

.

 Μεταφορά της άμμου που χρησιμοποιήθηκε στην αμμοβολή 

Ορισμένες αναφορές υποστηρίζουν ότι η λείανση ραδιενεργών μετάλλων μπορεί να προκαλέσει καρκίνο, ενώ άλλοι λένε ότι ο κίνδυνος ακτινοβολίας είναι χαμηλός. «Η έκταση της μόλυνσης των επιμέρους μεταλλικών τεμαχίων θα εξαρτηθεί από την ιστορία τους», λέει στο Wired ο Neil Hyatt, ειδικός στη διαχείριση ραδιενεργών αποβλήτων στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. 

«Για παράδειγμα, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται για τη μετακίνηση πυρηνικών καυσίμων ή πυρηνικών υλικών είναι πιθανό να παραμείνουν ιδιαίτερα μολυσμένα, ενώ οι σιδηροδρομικές γραμμές που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά μολυσμένων υλικών αναμένεται να έχουν πολύ λιγότερη υπολειμματική μόλυνση εάν υπάρχει».

Έλεγχος με μετρητή Geiger μιας μεταλλικής ράβδου μετά την αμμοβολή

 .

Η στολή για την προστασία από την αμμοβολή

Ο Mittica έχει κάνει καριέρα φωτογραφίζοντας περιβαλλοντικές καταστροφές και έχει επισκεφθεί τη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνομπίλ 20 φορές από το 2002. Έμαθε για την ανακύκλωση το 2015, όταν γνώρισε έναν εργάτη μετάλλου ο οποίος τον πήγε σε ένα εργοστάσιο που ανακυκλώνει 30 τόνους μετάλλου κάθε χρόνο. 

Οι εργαζόμενοι δεν κερδίζουν περισσότερα από 300 ευρώ κάθε μήνα, κόβοντας παλιοσίδερα σε εύχρηστα μεγέθη και καθαρίζοντας τα με αμμοβολή.

Στην οροφή του αντιδραστήρα 5 με ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλου στο βάθος

Χρησιμοποιούν μετρητές Geiger και σημειώνουν τυχόν ραδιενεργά σημεία με κιμωλία, στη συνέχεια τα περνάνε άλλη μια φορά με αμμοβολή. Στέλνουν το μέταλλο που έχει λειανθεί, σε εργοστάσια σε ολόκληρη την Ευρώπη που το λιώνουν και το ανακυκλώνουν.

Ένας εργάτης ξεκουράζεται με την οικογένεια του στο σπίτι του στην Kovalinka, 5 xιλιόμετρα από τη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ

 Εργάτες πίνουν τον καφέ τους σε ένα διάλειμμα σε εγκατάσταση ανακύκλωσης

 Αν και μερικοί από τους εργάτες αποφεύγουν τις στολές προστασίας, ο Mittica δεν το ρίσκαρε. Φόρεσε μια μάσκα αερίου και κατά καιρούς έκανε χρήση της βότκας. «Προφανώς για να προστατευθώ από την ακτινοβολία», λέει.

SHARE:

 

John Atkinson Grimshaw

Ο John Atkinson Grimshaw καλλιτέχνης αγγλικής βικτωριανής εποχής, ένας «αξιοθαύμαστος και ευφάνταστος ζωγράφος» γνωστός για τις νυχτερινές σκηνές και τα τοπία του.

Γεννήθηκε στο Λιντς, Ο John Atkinson Grimshaw (6 Σεπτεμβρίου 1836 - 13 Οκτωβρίου 1893)  γιος πρώην αστυνομικού. Εργάστηκε ως υπάλληλος για τον Μεγάλο Βόρειο Σιδηρόδρομο, παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Frances το 1858, εξ’ αιτίας της οποίας άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική.

Οι πρώιμες ζωγραφιές του υπογράφτηκαν  ως "JAG", "JA Grimshaw", ή "John Atkinson Grimshaw", και τελικά επικράτησε το  "Atkinson Grimshaw".

Ειδικευόταν σε ένα ξεχωριστό είδος νυχτερινού τοπίου, που συνήθως περιείχε ομίχλη και υγρούς φεγγαρόφωτους δρόμους. Γι αυτό αναγνωρίστηκε ως ο κύριος του ποιητικού φεγγαριού και των νυχτερινών εφέ, μετατρέποντας τους γνωστούς δρόμους του Leeds σε κάτι μυστηριώδες, ρομαντικό και όμορφο - το Boar Lane, το Park Row, τις προαστιακές λωρίδες του Roundhay και του Headingley.

Liverpool Quay by Moonlight, 1887

Οι πίνακες του Grimshaw απεικόνισαν τον σύγχρονο  τότε κόσμο, αλλά απέφυγαν λεπτομερώς τις βρώμικες και καταθλιπτικές πτυχές των βιομηχανικών πόλεων.

Το λιμάνι στο Clyde ,  καθώς και προβολή των βικτωριανών αποβαθρών της Γλασκώβης, είναι μια λυρική, όμορφη αναπαράσταση,  της βιομηχανικής εποχής εκείνης της περιόδου.

Ο Grimshaw απεικόνισε την ομίχλη με ακρίβεια ώστε να καταγράψει την ψύχρα της στον υγρό αέρα  καθώς διείσδυε  πάνω στα βαριά ρούχα των λίγων περαστικών  που κινούντα νωρίς το πρωί.

Τα έργα του βρίσκονται σε διάφορα μουσεία στο: Μπράντφορντ, Gateshead, Halifax, Harrogate, Huddersfield, Minneapolis, New Haven, Νέα Ορλεάνη, στη Ρόδο, Πορτ Ελίζαμπεθ κλπ.