Ο Εμφύλιος μόλις έχει
τελειώσει. Οι άνθρωποι, μέσα σ' αυτή τη χαώδη κατάσταση, προσπαθούν να
οργανώσουν τη ζωή τους.
Ο αγώνας γίνεται για ένα
πιάτο φαΐ, για ένα τρύπιο παντελόνι ή φουστάνι, για ένα
ζευγάρι παπούτσια, που είχαν βαρεθεί να πηγαινοέρχονται στον τσαγκάρη.
Για να βρεθούν όμως κι αυτά, ο αγώνας γίνεται κυρίως για τη
δουλειά, για το μεροκάματο.
Οι διάφορες συντεχνίες ,
συγκεντρωμένες σε γνωστά στέκια, περίμεναν από τα ξημερώματα τους εργολάβους,
αλλά και απλούς ιδιώτες, για να τους δώσουν δουλειά.
Η διαπραγμάτευση σκληρή, αδυσώπητη,
απάνθρωπη μερικές φορές!
Οι ανειδίκευτοι και τα παιδάκια,
στις δουλειές του ποδαριού ..(Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε κι αυτά...)
Κάλτσες, τσατσάρες, πιαστράκια,
καθρεφτάκια, ξυραφάκια και ότι χωρέσει ο νους σου, που να μπορεί όμως να
χωρέσει, σ' ένα τελάρο κρεμασμένο από το λαιμό.
Σ' όλους αυτούς, μπορείς να
προσθέσεις και τους χιλιάδες επαρχιώτες, που έφταναν κάθε μέρα με τρένα και
λεωφορεία, εγκαταλείποντας τα χωριά τους, με την ελπίδα μιας καινούργιας ζωής.(Τώρα, πάλι κάποιοι δειλα-δειλά αδειάζουν τις πόλεις ξαναγυρνώντας ξανά στη "μαμά" επαρχία)
Η εσωτερική μετανάστευση
κράτησε χρόνια και χρόνια, ώσπου η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις
της Ελλάδας, γίνουν τα σημερινά τέρατα, που όλους μας δυναστεύουν.
Τα τεφτέρια των τσαγκάρηδων, των
ραφτάδων και πιο πολύ των μπακάληδων, έπαιρναν κάθε μέρα φωτιά.(Ti τραγικό να ξανάρχονται και πάλι στις μέρες μας σε μεγαλύτερη έκταση)
«Μισή οκά ζάχαρη, μισή ρύζι, ψωμί
και . γράφτα!».(Σήμερα κάποιοι φεύγουν αφήνοντας "φέσια"...
