ΔΙΟΛΚΟΣ

                   Ξεκινά η ανάταξη   της αρχαίας  Διόλκου  στην Κόρινθο

                     

         

΄Εργο που βρίσκεται σε αναμονή εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η προστασία της αρχαίας Διόλκου στην Κόρινθο επιτέλους φαίνεται, ότι μπορεί να υλοποιηθεί.  Η σχετική μελέτη που προβλέπει την ανάταξη του χερσαίου τμήματος του μνημείου και την προβολή του,εγκρίθηκε από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αλλά η σύνταξή της, όπως αναφέρθηκε στη συνεδρίαση δεν ήταν...

καθόλου εύκολη. Απαιτήθηκε τόσο η συνεργασία του ΥΠΕΚΑ όσο και η βοήθεια ειδικών επιστημόνων, όπως του καθηγητή ΕΜΠ κ.Θεοδόση Τάσσιου ώστε να επιλυθούν τα προβλήματα, που δημιουργούν οι ιδιαιτερότητες αυτού του σπουδαίου, τεχνικού έργου της αρχαιότητας.

Σύμφωνα με την μελέτη, πρώτη ενέργεια είναι η ανάσυρση από την θάλασσα βυθισμένων μελών της Διόλκου και τα μέτρα προστασίας του κατά χωράν σωζόμενου τμήματος του μνημείου. Θα ακολουθήσουν πολύπλοκες εργασίες (επιχώματα,λιθορριπές προστασίας, εκσκαφές, κατασκευή πρανών, τοιχίων, δαπέδων αλλά και επανεπιχώσεις, διαστρώσεις με γεωύφασμα, τοποθέτηση γεώσακων, κατασκευή οπλισμένου επιχώματος κ, α.) προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο.

Το αποτέλεσμα όμως, θα είναι όχι μόνον η προστασία του μνημείου, αλλά και η δυνατότητα δημιουργίας αρχαιολογικού χώρου, καθώς η μελέτη προβλέπει μία μελλοντική οργάνωση της περιοχής, έτσι ώστε να είναι επισκέψιμη από το κοινό.

Να σημειωθεί ότι η αρχαία Δίολκος αποτελεί την πρώτη συστηματική προσπάθεια μεταφοράς εμπορευμάτων και κυρίως πολεμικών πλοίων από το Σαρωνικό προς τον Κορινθιακό κόλπο και αντίστροφα, για την αποφυγή του επικίνδυνου περίπλου της Πελοποννήσου, που είναι περί τα 190 μίλια. Η κατασκευή του έγινε τον 6ο π. Χ.αιώνα, πιθανότατα επί Περιάνδρου και στην ουσία πρόκειται για έναν λιθόστρωτο δρόμο με αυλακιές, που ένωνε την παραλία του Σχοινούντα με το δυτικό άκρο του σημερινού καναλιού, μεταξύ της Νέας Κορίνθου και του Λουτρακίου.

Η πρώτη αναφορά εντοπισμού της Διόλκου ωστόσο, έγινε το 1883 από τον γερμανό αρχαιολόγο Habbo Gerhard Lolling, ο οποίος ταύτισε ορατά κατάλοιπα του μνημείου στο δυτικό άκρο της υπό κατασκευή τότε διώρυγας της Κορίνθου. Η συστηματική ανασκαφική έρευνα όμως έγινε πολύ αργότερα, μεταξύ των ετών 1957και 1959 από τον Ν. Βερδελήόταν αποκαλύφθηκε η όδευση του Δίολκου στην περιοχή της Ποσειδωνίας, που αποτελεί το ακραίο δυτικό του τμήμα.

                                           

Το συνολικό μήκος της Διόλκου από την μία ακτή ως την άλλη ήταν στην αρχαιότητα περί τα 8 χιλ. σήμερα όμως η γνωστή πορεία της έχει μήκος 1100 περίπου μέτρα.Τμήματά του σώζονται ορατά στο δυτικό άκρο της σημερινής διώρυγας τόσο στην πλευρά της Πελοποννήσου όσο και στην πλευρά της Στερεάς. Δεν έχουν όμως εντοπισθεί η όδευση στο ανατολικό τμήμα και το άκρο του προς το Σαρωνικό, το οποίο πάντως τοποθετείται στην περιοχή του αρχαίου Σχοινούντα (σημερινό Καλαμάκι).

Η διίσθμιση των πλοίων γινόταν επί λιθόστρωτης οδού (πλάτους από 3,50 ως 4μέτρων) ενώ για την κατασκευή της πλακόστρωσης είχαν χρησιμοποιηθεί λιθόπλινθοι από πωρόλιθο. Στο μέσον του πλακόστρωτου μάλιστα υπάρχουν ακόμη οι δύο βαθιές,παράλληλες αυλακώσεις _απόσταση μεταξύ τους 1,50μ, _ για την ασφαλή καθοδήγηση του «ολκού», δηλαδή του ξύλινου τροχοφόρου οχήματος επί του οποίου μεταφέρονταν τα πλοία.

Ο δρόμος δεν είχε χαραχτεί σε ευθεία γραμμή αλλά είχε προσαρμοστεί στο φυσικό ανάγλυφο. Στο δυτικό άκρο της Διόλκου αποκαλύφθηκε τμήμα κεκλιμένης λιθόστρωτης προβλήτας, διαστάσεων περίπου 10,00 Χ 8,00μ., η οποία στο δυτικό της πέρας ήταν υποθαλάσσια. Εκεί σύρονταν τα πλοία επί ξύλινων κυλίνδρων πριν επιβιβαστούν στο τροχοφόρο όχημα (αλλά και το αντίστροφο). Στις αρχές του 4ου π. Χ. αιώνα μάλιστα, φαίνεται πως εγκαταστάθηκε σ´ αυτή την προβλήτα μία ξύλινη μηχανή ανύψωσης, που επέτρεπε την ευκολότερη τοποθέτηση των πλοίων επί του τροχοφόρου.

Η γυναίκα μέσα από πίνακες ζωγραφικής

στη L....

Έφυγες με την ανατολή,με

το απαλό φύσημα τ άγέρα..

Θάλασσα ήρεμη τα μάτια σου,

ξεχασμένο αύριο το πρόσωπό σου...

Δε ζητούσαμε τίποτα...

Δεν περιμέναμε τίποτα...

Κρατήσαμε  τη δίψα...ελπίζοντας

πκ 13/6/82

                                   

                                                      


ΕΔΩ! Η μεγαλύτερη πινακοθήκη του κόσμου!                              

Η διαφωνία του Κόρακα με τον Τεισία

Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου εξίσου ρητοροδιδάσκαλου και πολιτικού Κόρακα,(Ο Κόρακας ή Κόραξ ο Συρακούσιος (5ος π.Χ. αιώνας) ήταν περίφημος ρήτορας. 

Καταγόταν από τις Συρακούσες   έχοντας μάλιστα διατελέσει σύμβουλος του Ιέρωνα)που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες: 

Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής.  Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο. 

Ο Κόρακας δέχτηκε. Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή. Ο Κόρακας αναγκάστηκε να καταγγείλει το μαθητή του στα δικαστήρια.Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε τότε σ’ αυτή τη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε δάσκαλο και σε μαθητή.

Ας διαβάσουμε την επιχειρηματολογία και των δύο:

Ο Κόρακας εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία, που είχε κάνει με τον Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια: «Και τώρα, ω δικαστές, αποφασίστε. Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα βγάλετε. Γιατί είτε τον καταδικάσετε τον Τεισία είτε τον αθωώσετε, εγώ τα λεφτά μου θα τα πάρω»! Οι δικαστές του ζήτησαν να εξηγήσει. Ο Κόρακας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφανθεί, πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει».

Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι. Αλλά ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός Τεισίας και είπε:

«Και εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί ότι και αν αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή». Στην νέα έκπληξη των δικαστών ο Τεισίας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο, δηλαδή, αποφασίσει να μην πληρώσω το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε πως πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε, κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή»! Οι δικαστές, μη ξέροντας ποιόν να πρωτοθαυμάσουν, το δάσκαλο ή το μαθητή είπαν τότε την παροιμιώδη έκτοτε φράση:

«Εκ κακού κόρακος κακόν ωόν».

(Σύμφωνα με άλλες - μη έγκυρες- πληροφορίες οι δικαστές τελικά διέταξαν τον ξυλοδαρμό και των δύο αντιδίκων, γιατί τους τρέλαναν !)

πηγή: Οδοιπορικό στη Μεγάλη Ελλάδα, εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 1999

 σκέψεις σοφών

"Ένας άλλος κόσμος" ντοκιμαντέρ [Ηλιόσποροι 2013]

Στον αντίποδα του εικονικού "success story" της ανεργίας, της καταστολής και του φόβου, μια άλλη πραγματικότητα είναι υπαρκτή, ένας άλλος κόσμος αλληλεγγύης, συνεργασίας και μοιράσματος. 

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει τη κατάσταση στα χέρια τους και οικοδομούν ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, πέρα από τη κρίση και τον καπιταλισμό, με δημιουργία, φαντασία και μεράκι. 

Γίνε μέρος της λύσης, σπείρε και εσύ το σπόρο της αλλαγής... Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός...

Παραγωγή, επιμέλεια, συνεντεύξεις, σενάριο: Ηλιόσποροι
Σκηνοθεσία, μοντάζ, εικονοληψία: Δημήτρης Μελέτης
Δεύτερη κάμερα: Στέλιος Μουράτογλου
Τίτλοι, γραφικά: Χατζηπανάγος Τάσος
Μίξη ήχου: Billy Widz
Μουσική από τους One Drop Fwd, Fundracar, Professor Skank, Κακό Συναπάντημα, Direct Connection, AmP Outernational, Terminal 2012, Insom, Dub Riots, Wosui, Billy Widz

                                                

Τι κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο;

                                             

Μια από τις πιο μακροχρόνιες μελέτες της ανθρώπινης ανάπτυξης ξεκίνησε το 1938 και ολοκληρώθηκε πρόσφατα.

Η έρευνα παρακολούθησε 268 φοιτητές του Χάρβαρντ για 75 χρόνια, μετρώντας ένα μεγάλο φάσμα ψυχολογικών, ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών, μαζί με στοιχεία της προσωπικότητας – από το IQ μέχρι τις συνήθειες στο αλκοόλ, τις οικογενειακές σχέσεις – σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί ποιοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευτυχία του ανθρώπου. Το businessinsider αναφέρει ότι η μελέτη απέδωσε ένα φάσμα συμπερασμάτων, μεταξύ των οποίων το «ο αλκοολισμός είναι μια διαταραχή με πολύ καταστροφική δύναμη». 

"La Paloma": Ένα αθάνατο ισπανικό τραγούδι εμπνευσμένο από τον Ηρόδοτο

                     

Οι περισσότεροι γνωρίζουν τη  μελωδία, αλλά ίσως αγνοούν τον τίτλο.

Πρόκειται για το δημοφιλέστερο ισπανικό τραγούδι όλων των εποχών

La paloma (το περιστέρι).

Το συνέθεσε  διαβάζοντας Ηρόδοτο, ο Ισπανός Sebastian Iradier (αργότερα Yradier)  κατά τη  διάρκεια της επίσκεψής του στην Κούβα το 1861.

Ο πρώτος στίχος του τραγουδιού αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Αβάνα.

Cuando Sali de la Habana,valgame Dios! = Όταν έφυγα από την Αβάνα, με τη βοήθεια του Θεού!

Ορισμένοι μουσικολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί να το συνέθεσε το 1863, περίπου δυο χρόνια πριν πεθάνει στην Ισπανία, ξεχασμένος, χωρίς να έχει προλάβει την τεράστια επιτυχία της  δημιουργίας του.

Επηρεασμένη από το κουβανέζικο στυλ habanera η Paloma γρήγορα αγαπήθηκε στο Μεξικό, Ισπανία, Χαβάη, Γερμανία, Ρουμανία και Ζανζιβάρη - θεωρούμενο σιγά-σιγά σε μερικές χώρες ως ημικλασικό τραγούδι.

Ο Υραντιε διαβάζει, λοιπόν, Ηρόδοτο και φθάνει σε ένα γεγονός του 492π.Χ., κατά την διάρκεια των  Ελληνο-Περσικών πολέμων, εποχή που ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί τα λευκά περιστέρια στην Ευρώπη.

Ο Περσικός στόλος υπό τον στρατηγό Μαρδόνιο αντιμετωπίζει φοβερή τρικυμία καθώς παραπλέει τις  ακτές του Άθω και βυθίζονται όλα τα πλοία με το πλήρωμά τους. (300 πλοία και πάνω από 20.000 άνδρες).

Την ίδια στιγμή τα λευκά περιστέρια που συνόδευαν τα πλοία εγκατέλειπαν τον χώρο της τραγωδίας  με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Ο συνθέτης εντυπωσιάστηκε υπερβολικά από την εικόνα αυτή νιώθοντας ότι τα περιστέρια έφευγαν για την πατρίδα, μεταφέροντας μηνύματα αγάπης κι ελπίδας από τους στρατιώτες (δεν ηταν ναύτες εκτός από τους απαραίτητους για τον πλού) που έχασαν την ζωή τους στη θάλασσα.